Het buurmeisje heet Daphne, een van de meisjes uit een groep kinderen die in tunnels speelden aan het eind van Tweede Wereldoorlog. Een boze buurman verbood ze ... » 

Het buurmeisje heet Daphne, een van de meisjes uit een groep kinderen die in tunnels speelden aan het eind van Tweede Wereldoorlog. Een boze buurman verbood ze daar op een keer te spelen en verjoeg ze uit die tunnels. Zeventig jaar later wordt een koektrommel met de overblijfselen van de hand van een man en een vrouw gevonden tijdens graafwerkzaamheden voor nieuwbouw op de plek waar de tunnels ooit waren. Een jonge, cynische inspecteur moet dit onderzoeken en probeert de kinderen van toen terug te vinden. Die zijn nu oude mensen geworden, en ze organiseren een soort reünie. Het is deze groep die het onderzoek naar zich toetrekt en de inspecteur verdwijnt volledig uit beeld. Oude banden worden aangehaald. Bijvoorbeeld die van Alan (getrouwd met Rosemary) en het buurmeisje dat zijn grote jeugdliefde was toen. Van een traditioneel moordverhaal is dan geen sprake meer, maar zo is het boek wel heel uitdagend en vernieuwend. Af en toe komen we meer te weten van het buurmeisje dat als jong meisje ‘iets’ had met die boze en uiterst egocentrische buurman die zijn zoon Michael, ook een van de tunnelkinderen, al op vijfjarige het huis uitzette. «