'I'm a grenade and at some point I'm going to blow up and I would like to minimize the casualties, okay?'
Hazel Grace Lancester is een 16-jaar oud meisje die al drie jaar tegen kanker vecht. Voor een vriendje heeft ze echt geen tijd meer, maar Augustus laat zich niet zomaar uit haar leven verjagen.
Eigenlijk zou Hazel nu al overleden moeten zijn. Ze was echter één van de mensen waarop het nieuwe medicijn wél werkte, waardoor ze nu samen met haar zuurstoftank Philip nog van het leven kan genieten.
Keer op keer kijkt Hazel weer America’s Next Top Model en ze heeft niet veel vrienden. Daarom willen haar ouders dat ze naar de zogenoemde ‘support group’ gaat, waar ze haar verhaal kan delen en hopelijk wat nieuwe mensen zal ontmoeten. Zelf heeft ze hier niet heel erg veel zin in maar om haar ouders gelukkig te zien doet ze het toch.
Bij Support Group ontmoet ze Augustus Waters, een 17-jarige jongen die anderhalf jaar geleden last had van botkanker. Hij is nu weer beter, ook al heeft hij hier wel een been voor op moeten geven. Gus is helemaal gek van Hazel en ook al wil Hazel hier in het begin van weten, langzamerhand wordt ze toch verliefd op hem. Ze beschrijft het als ‘I fell in love the way you fall asleep: slowly, then all at once.’
Hazel’s lievelingsboek is An Imperial Affliction. Ze vertelt Augustus over dit boek en vraagt hem het te lezen. Gus raakt net zo gek van dit boek als Hazel en weet contact te maken met de schrijver van het boek: Peter van Houten. Deze schrijver blijkt alleen in Amsterdam te wonen. De enige manier waarop hij hen kan vertellen hoe het de hoofdpersonen na het einde van het jaar vergaat, is als ze naar Amsterdam komen. Na heel veel gedoe met de artsen krijgt Hazel toch toestemming en samen met haar moeder en Augustus vliegt ze naar Nederland. Het bezoekje aan Peter van Houten verloopt echter iets anders dan ze verwacht.
Dit boek heeft me echt diep in mijn hart geraakt. John Green weet alles op precies de goede manier te verwoorden en waar het op het ene moment echt om te huilen is, is het op het andere moment weer om je dood te lachen. The Fault in Our Stars is het mooiste boek wat ik ook gelezen heb en ik schaam me dan ook niet om te zeggen dat ik op het eind aardig wat tranen heb laten vallen. Een prachtig boek over de angst om zomaar vergeten te worden en over hoe krachtig liefde nou eigenlijk is.