'Wie nadenkt over zijn ouders vraagt zich indirect af of er in hun leven, in de keuzes die ze maakten, een boodschap schuilt. Een bericht voor jou alleen. Iets ... » 

'Wie nadenkt over zijn ouders vraagt zich indirect af of er in hun leven, in de keuzes die ze maakten, een boodschap schuilt. Een bericht voor jou alleen. Iets wat je zal helpen leven.'Eric Lie is 71 jaar oud en een taekwondo-grandmaster in Paramaribo. Hij is de hoogst gepromoveerde vechtsporter van zijn land en wordt door velen gezien als een levende legende. Een man die ongehinderd door zijn leeftijd hartstochtelijk blijft jagen op wild, en op vrouwen. Een man ook, met veel kinderen. Een van die kinderen, Karin Amatmoekrim, besluit op zoek te gaan naar de man achter de verhalen, in de hoop uiteindelijk haar vader te vinden.In een ingetogen, bedachtzame stijl beschrijft Amatmoekrim de worsteling tussen een vader en een dochter die elkaar nauwelijks kennen. Wat volgt is een uiterst intiem portret van zowel vader als dochter.Karin Amatmoekrim (1977) werd geboren in Paramaribo, in 1981 emigreerde ze naar Nederland. Ze studeerde psychologie en moderne letterkunde en publiceerde inmiddels vijf romans. Haar voorlaatste boek, Het gym, werd door pers en publiek juichend ontvangen. Ook De man van veel, dat in 2013 verscheen, kreeg lovende kritieken.'Amatmoekrim maakt indruk. Ze schrijft direct, precies en dwingend.' Vrij NederlandOver Het gym:'Amatmoekrim is sinds haar debuut geprezen om haar vaardige pen. Het gym is niet alleen genadeloos, maar ook bijzonder grappig.' de Volkskrant ****Over De man van veel:'De man van veel is hoopvol, ontroerend mooi zelfs.' Vrij Nederland'Een indrukwekkend portret.' Wegener ****'Amatmoekrim heeft al een aantal prachtige boeken op haar naam staan. Dit boek gaat over Anton de Kom, het is ontzettend mooi gedaan, een kijkje in de psyche van de mens.' DWDD Boekenpanel'Ik ben altijd bang geweest om naar hem te kijken. Dat wil zeggen; naar hem om te zien, hem aan te zien, hem te erkennen. Kijken, voor een schrijver, is zien. Is graven, is interpreteren, is proberen te begrijpen. Kijken is je vinger achter het losse hoekje zien te krijgen. Krabben, pulken, peuteren, tot je het los kunt trekken. Kijken is ontmaskeren. Dat is wat me angst aanjoeg; om hem te zien. Maar ze zeggen; ik ben de dochter van een legende. Angst past me niet.' «