"Eindelijk zie ik een paar zandhopen in het donker, dan al gauw een stuk of tien, en inderdaad, naast elk heuveltje een kuil, als een graf dat wacht op zijn bew... » 

"Eindelijk zie ik een paar zandhopen in het donker, dan al gauw een stuk of tien, en inderdaad, naast elk heuveltje een kuil, als een graf dat wacht op zijn bewoner, een hele begraafplaats die is voorbereid vlakbij de golven. Het schokt me, maar ik begrijp de bedoeling niet. Mijn onwetendheid verbaast Doula, die zegt: 'We gaan onszelf daar begraven.''Wat! Wie zijn die wij?''Sommigen houden de wacht. Zodra ze de lampen zien van de smerissen, fluiten ze. Dan rennen we allemaal naar een kuil, we bedekken ons met zand en ineens is er niemand meer.''Maar hoe haal je dan adem?'Dan zegt hij, alsof het vanzelfsprekend is: 'Door een strootje!"Niek Tweehuijsen ging in Tanzania op zoek naar Patricia, de verpleegster die in zijn jeugd een aantal jaren bij hen in huis had gewoond. Hij belandde al snel aan de onderkant van de samenleving in Dar es Salaam waar overleven het uiterste vergt. Niek vecht tegen de verleiding om in zijn eentje de problemen voor de allerarmsten op te lossen. Met vallen en opstaan ontdekt hij dat zonder de ervaring en deelname van de armsten duurzame ontwikkeling een illusie is. Dit gevecht voor menselijke waardigheid levert hem, behalve bijzondere avonturen, vriendschappen voor het leven op. Een enerverend en adembenemend reisverhaal. Niek Tweehuijsen, bouwkundig tekenaar, is sinds 1977 volontair van de Internationale beweging ATD Vierde Wereld. Buiten Europa werkte hij in de Amerika's, Azië en Afrika in allerlei functies. Hij woonde acht jaar in Tanzania. Tegenwoordig is hij verantwoordelijk voor de Vierde Wereld beweging in Nederland.Jean-Michel Defromont, auteur, zegt door de Vierde Wereld Beweging tot schrijven te zijn gekomen. Hij was volontair vanaf 1974 en heeft gewerkt met mensen die het leven delen met hen die op het randje lopen van wat menselijkerwijs nog leefbaar is. «