Het was een gure herfstachtige avond. De wind gierdeom het huis en de regen kletterde tegen het raam. Evakeek naar buiten en wachtte gespannen op de komstvan ha... » 

Het was een gure herfstachtige avond. De wind gierdeom het huis en de regen kletterde tegen het raam. Evakeek naar buiten en wachtte gespannen op de komstvan haar zoon Winston. Gedachten raasden door haarhoofd en in haar buik voelde ze spanning bij tijd en wijleopwellen. Ze wist dat het niet eerlijk was, maar voor haargevoel had ze geen andere keus als ze haar dochtervoor zich terug wilde winnen. Ze tuurde naar de bladerendie zich niet langer konden vasthouden aan de boom endoor de wind werden meegevoerd. Zo wilde ze ook dathet haar schoonzoon zou vergaan. Hij zou zich ook nietlanger staande moeten kunnen houden in zijn huidigeleven en net als de bladeren weg moeten waaien uithaar leven. Een tochtige vlaag verraadde het opengaanvan de voordeur en niet veel later stond Winston in dewoonkamer. Ze begroetten elkaar en hij keek zijnmoeder enigszins ongerust aan. Dat er iets aan de handwas had hij gemerkt tijdens het gevoerdetelefoongesprek, ongeveer een uur eerder.‘Is er iets mam?’ vroeg hij. ‘Je klonk gespannen aan detelefoon en als ik je zo zie ben je dat nog steeds.’Eva keek hem doordringend aan en zei: ‘Ik wil van hemaf. Hij moet uit ons leven.’ «