Sebastiaan Spit - Schilder van het Noordzeelicht

Wolken bevinden zich in de atmosfeer op verschillende hoogten. Zij presenteren zich in uiteenlopende vormen. En altijd verleiden zij mensen tot associaties. Tot... » 

Wolken bevinden zich in de atmosfeer op verschillende hoogten. Zij presenteren zich in uiteenlopende vormen. En altijd verleiden zij mensen tot associaties. Tot speelse gedachten waarmee de denker zich – ongeacht de duiding - aangenaam kan vermaken. Mensen kijken graag naar de altijd fluwelen, zacht uitlopende formaties en vinden die mooi.Al in de oudheid werd lucht beschouwd als een van de vier basiselementen van al het leven. Wolken zijn een meteorologisch fenomeen. Wolken zijn zeer fijne druppels water of ijskristallen die zich in de atmosfeer opeenhopen. De afzonderlijke elementen van een wolk, de kleine, kleurloze druppels, zien we niet. Maar we zien wel het beeld dat zij samen vormen. Dat komt door de deeltjes die het licht verstrooien en zichtbaar maken.Als de deeltjes het licht volledig weerkaatsen, bereiken ons alle spectrale kleuren en zien wij witte wolken. Verduisteren de wolken het zonlicht, dan lijken zij zwart-grijs. Weerkaatsen zij echter het licht dat door de moleculen in de omringende lucht wordt gebroken, dan domineert meestal het blauwe licht van de korte golf, vooral wanneer dit door wateroppervlakken extra wordt gereflecteerd. Als het zonlicht kort voor zonsopgang en zonsondergang een lange weg door de atmosfeer aflegt, verschijnt steeds nadrukkelijker het rode licht van de lange golf. Wij nemen dat waar als het morgenrood en het avondrood. De wolken weerspiegelen dit licht en het lijkt alsof zij de kleuren overnemen.Sebastiaan Spit schildert deze wolken: wit, blauw, grijs en roodachtig. Maar hij vindt zijn wolken niet in de natuur. In tegenstelling tot Georgia O’Keeffe of Walther Spatz laat hij zich voor zijn beeldend werk niet inspireren door natuurstudies, maar ontwikkelt hij de kleurige landschappen in zijn atelier.Spit heeft deze motieven al eens gecombineerd met motieven die hij vooral uit de Nederlandse kunstgeschiedenis kent, om zo de traditie van de lage horizon in herinnering te roepen. Een traditie die ruimte geeft aan de vorm waarin de lucht zich aan ons openbaart. Aan zijn werkstukken voegt hij digitale informatie toe over het moment van de dag en zo legt hij het tijdloze motief vast dat hij daarmee ook archiveert. Hij voegt rode tinten toe om contrasten te creëren, maar geeft daarbij ook ruimte aan stemmingen en sferen. «