Reisgenoten en wijnschenkers

Ten tijde van de Osmanen was de dichtkunst het meest beoefende literaire genre. Het was het middel bij uitstek om uiting te geven aan gevoelens en gedachten, en... » 

Ten tijde van de Osmanen was de dichtkunst het meest beoefende literaire genre. Het was het middel bij uitstek om uiting te geven aan gevoelens en gedachten, en als men bijeen was werd er hartelust gedeclameerd en gezongen.
Rondtrekkende derwisjen dichtten over hun verlangen naar de eenwording met hun god, hun voornaamste geliefde en reisgenoot. Volksdichters dichtten, behalve over de geliefde naar wie zij in den vreemde verlangden, over de ellendige omstandigheden van het volk. In hun liederen riepen zij op tot kameraadschap en verzet en zochten zij reisgenoten voor de weg naar bevrijding. De hofdichters dichtten naast lofliederen voor hun mecenas, over de liefde en andere genoegens, waarin de wijnschenker, de aangesproken geliefde, werd aangemoedigd om de bokalen opnieuw te vullen met de geestbedwelmende robijnrode drank.

Uit zeven eeuwen Osmaanse poëzie is voor deze tweetalige bloemlezing een selectie gemaakt uit de hoogtepunten van het Osmaanse gazel in zijn diverse verschijningsvormen.

Sander de Groot was tot aan zijn emeritaat in 2005 hoofddocent bij de opleiding Turks aan de Universiteit Leiden, met bijzondere aandacht voor Osmaanse geschiedenis en literatuur. Sytske Sötemann promoveerde in 2004 op een onderzoek naar Turkse poëzie in de vroege twintigste eeuw, en zij vertaalt onder meer klassieke en moderne Turkse poëzie. «