Als men de kranten moet geloven, is het in het verpleeghuis niets dan kommer en kwel. In dit boek bewijzen drieëntwintig bevloen mannen en vrouwen het tegendeel... » 

Als men de kranten moet geloven, is het in het verpleeghuis niets dan kommer en kwel. In dit boek bewijzen drieëntwintig bevloen mannen en vrouwen het tegendeel: zorg bij dementie is voor hen een ‘liefde voor het leven.’Bij de verzorging van dementerenden speelt de emotionele band tussen de verzorgende en de patiënt (en zijn of haar familie) een belangrijke rol. Mensen met dementie blijven immers lang betrokken bij wat hen overkomt, maar gaan tegelijkertijd cognitief achteruit. Deze combinatie van toenemende basiszorg met het relationele perspectief maakt de psychogeriatrie tot een vak apart. Dat blijkt ook uit de uitspraken van de geïnterviewden in dit boek. Allen zetten zich dagelijks in om goede zorg te geven aan mensen met dementie. Hun persoonlijke verhalen zijn ontroerend, hartverwarmend en aangrijpend.In Psychogeriatrie, een vak om van te houden wordt aandacht besteed aan de gevolgen van de ziekte voor dementerenden en hun zorgverlener(s). Daarna komen vier kernthema’s uit de psychogeriatrie aan bod: afnemende wederkerigheid, het verlies van een gedeelde wereld, waarheid en waarachtigheid, en de paradox van de normaliteit. Vervolgens wordt het negatieve beeld van de psychogeriatrie besproken. Het zwaartepunt ligt in deel vier: de persoonlijke ervaringen van verzorgenden en andere hulpverleners. Zij schetsen een gevarieerd en realistisch beeld van hun dagelijkse werk en van wat hen gaande houdt in dit werkveld, dat hun hart gestolen heeft. «