Zes jaar geleden vertrok Pia de Jong met haar gezin naar Princeton, een universiteitsstadje aan de oostkust van Amerika, vlak bij New York. Sinds die tijd schri... » 

Zes jaar geleden vertrok Pia de Jong met haar gezin naar Princeton, een universiteitsstadje aan de oostkust van Amerika, vlak bij New York. Sinds die tijd schrijft ze elke week over wat ze daar zoal meemaakt. Soms in de rol van de verbaasde immigrant, met lichte ironie en Hollandse nuchterheid. Soms als bezorgde moeder die zich afvraagt wat dit land in hemelsnaam met haar kinderen doet.Pia’s Amerika verhaalt over de levens van gewone en uitzonderlijke, rijke en arme mensen, illegalen, daklozen en dromers. Ze geeft een indringend beeld van het land achter de krantenkoppen. Voorbij de clichés, ver van het politieke gekonkel. Door de lezer te laten kijken door de ogen van de mensen die Pia ontmoet, geeft ze een geheel eigen beeld van dit eigenaardige land dat blijft verrassen, en nooit helemaal te bevatten is.Het boek is voorzien van illustraties van tekenares Eliane Gerrits.Pia de Jong (1961) debuteerde in 2008 met de aangrijpende roman Lange dagen, waarvoor ze de Gouden Uil Prijs van de Lezer kreeg. In 2010 volgde Dieptevrees. Over haar leven in Princeton (VS), waar zij sinds 2012 woont, doet ze verslag in NRC Handelsblad en het boek Flessenpost. Ze is getrouwd met Robbert Dijkgraaf; ze hebben drie kinderen. In 2016 verscheen haar aangrijpende boek Charlotte.Over Lange dagen:‘Een literaire verrassing die maar eens in de tien jaar voorkomt. De Nederlandse literatuur heeft er eindelijkweer een schrijver bij.’Max Pam, HP/De tijd‘Lange dagen van Pia de Jong doet denken aan Hermans en Theroux, maar is volkomen authentiek. Wat een debuut!’Jeroen Vullings, Vrij NederlandOver Charlotte:‘Als iets in Charlotte meesleept, zijn het wel de beschrijvingen van de dierlijke manier waarop je van een ander kunt houden.’Opzij‘De Jong draait er niet omheen. Iedereen draagt zijn of haar eigen naam. En toch tilt ze dit persoonlijke verhaal naar een niveau dat verder gaat dan het persoonlijke, zoals alleen grote literatuur dat kan.’De Limburger «