Bijzonder boek. Al lezend kom je er achter dat ze veel dieper in de problemen zit als het op het eerste gezicht lijkt. Zeer openhartig geschreven. Het geeft een beetje inzicht in de gedachten van iemand die het leven niet meer ziet zitten, ondanks het feit dat alles zo op het eerste gezicht,prima lijkt te gaan.

Hart verscheurend mooi boek en het verhaal van Emma,Zeer goed geschreven.
Ook heel knap en moedig om dit te schrijven!!
Je krijgt echt een inzicht hoe het er op een paaz aan toe gaat. ... van een vrouw tijdens een opname en behandeling op een afdeling van een psychiatrisch ziekenhuis ...

eerlijk geschreven en ondanks dat het zo’n zwaar onderwerp is, toch vaak ook grappig!!
Knap hoe deze autobiografisch getinte roman het leven binnen deze muren zo gedetailleerd beschrijft....De roman speelt zich namelijk af op de psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis (paaz) en – dat zou je misschien niet verwachten – er zit behoorlijk wat humor in.

De cover springt meteen in het oog, heel mooi. Aanvankelijk begreep ik niet helemaal waarom het hoofd op de grond lag maar als je het boek leest kom je er wel achter.

Wat een heerlijke schrijfstijl heeft Myrthe van der Meer. Ze beschrijft in haar boek de toch wel minst prettige fase uit haar leven. Ze doet dat op een manier die helemaal niet zwaarwichtig is maar met een vleugje humor. Soms zelfs meer dan een vleugje. Ik noem dit 'de Myrthe-style' en ik ben fan.
Myrthe kan in hele mooie plastische beschrijvingen haarfijn weergeven wat er in het hoofd van Emma omgaat. Zo kan je jezelf als lezen natuurlijk beter inleven in het leven van een patiënt op de paaz.

Tijdens het lezen voel je duidelijk de gemoedstoestand van Emma. Eerst de ontkenning, die toch behoorlijk lang duurt, dan stilaan het besef en de aanvaarding en naar het einde toe voel je het boek figuurlijk lichter worden. De rust die weerkeert over haar. De laatste 30 bladzijden als ze zich stilaan voorbereidt op het naar huis gaan en afscheid neemt van iedereen vind ik toch wel heftig. Je leeft als lezer helemaal mee in het ritme van de paaz en dan gaat dat stoppen. Ik heb het laatste stuk gelezen in een waas van tranen niet omdat het zo triest was maar heel aangrijpend dat afscheid en terug naar het gewone leven.

Het boek geeft een volgens mij realistisch beeld over een opname in de paaz. Emma beschrijft het leven in de paaz dat zich buiten haarzelf afspeelt alsof ze er geen deel van uitmaakt maar op de kantlijn staat en de hele tijd observeert. Ik heb ook heel wat opgestoken over de verscheidenheid aan problemen waarmee patiënten in de paaz te kampen hebben. De reden van hun opname is zeer divers. Deze worden op een voor mij toch leerzame manier beschreven.
Nergens wordt het boek té negatief over patiënten, dokters of verplegers. Ik merk wel een hulpkreet tussendoor naar het systeem toe maar dan op een beleefde manier.

Terwijl ik aan het lezen was heb ik mezelf heel vaak de vraag gesteld of je als patiënt in de paaz niet ‘gek’ wordt van de andere patiënten met hun verhaal. Ik vond het een zeer openhartig, verhelderend en ontroerend boek. Chapeau voor Myrthe van der Meer. Respect hoor!

Emma Nieuwenhuis, 26 jaar, heeft een leuke maar erg drukke baan als redacteur, heeft ook een goeie relatie met Sergei. Maar loopt al een poosje op haar tenen. Haar laatste werkdag voor de vakantie doet de deur dicht, letterlijk en figuurlijk. Ze belandt, voor haar gevoel vrij plotseling op de paaz . Emma denkt dit klopt niet hier is een fout gemaakt. Je mag toch wel een doodswens hebben zonder dat je gelijk op een psychiatrische afdeling terecht komt? Zo begint Emma's tocht door de psychiatrie, het absurde leven op de afdeling met typische regels, bizarre mensen, vreemde therapeuten en heel veel pillen.

Emma komt er op een gegeven moment toch achter dat ze er niet voor niets zit. Al met al brengt ze vijf maanden door op de paaz.

Het is een heftig, boek wat gebaseerd is op een waar gebeurd verhaal. Het geeft een realistische kijk in de vreemde wereld van de psychiatrie. De schrijfstijl is vlot en prettig. Heb regelmatig toch moeten lachen en soms een traantje weggepinkt.

Een echte aanrader.

"Mijn gevoel voor humor is terminaal".

"Dan gaat de deur van het slot en slof ik weer de eenzaamheid van de depressie in".

"Je hoort hier zoveel, gehuil, gebonk, geschreeuw. Paazgeluiden".