'Ik durf zeggen dat ik bijna genezen ben, al sluimert de anorexiatrut nog in mijn hoofd. Eten zonder aan iets te denken blijft moeilijk. Maar ik ben nu sterker ... » 

'Ik durf zeggen dat ik bijna genezen ben, al sluimert de anorexiatrut nog in mijn hoofd. Eten zonder aan iets te denken blijft moeilijk. Maar ik ben nu sterker dan zij. Ik laat haar niet meer winnen. Ik maak nu zelf de keuze wat ik eet en wat niet. Heel af en toe voel ik me nog te dik, maar ik weet dat het een gevoel is dat wegebt door iets anders te doen of de volgende dag gewoon opnieuw te beginnen.'

Op het bot vertelt het verhaal van Vanessa Coolen, een jonge vrouw die een jarenlang gevecht voerde tegen anorexia. In haar dagboek beschrijft Vanessa haar angst en haar verdriet, maar ook haar strijd en haar geloof in de toekomst. Dat dagboek gaat over meer dan (niet) eten alleen. Het gaat over groeien en over de pijn die daarmee gepaard gaat. Over willen maar niet kunnen en omgekeerd. Een tekst van heel dichtbij.
Toch is Op het bot een mooi evenwicht tussen nabijheid en afstand. Wim Geysen bewerkte daarvoor het dagboek en gaf het een bredere kijk, via interviews met familieleden, vrienden en gespecialiseerde hulpverleners. Het resultaat is een meeslepend boek over meer dan eetstoornissen alleen. Een boek dat gaat over ons allemaal.

Op het bot kwam tot stand met de medewerking van verplegers, psychologen, psychiaters en professoren uit gespecialiseerde klinieken in Antwerpen, Kortenberg, Gent, Tienen en Sint-Niklaas.
«