‘Nog nooit in mijn leven had ik me zo ongelooflijk rot gevoeld. De grote lege wachtruimte weerspiegelde de eenzaamheid die ik voelde. Mijn knieën waren inmiddel... » 

‘Nog nooit in mijn leven had ik me zo ongelooflijk rot gevoeld. De grote lege wachtruimte weerspiegelde de eenzaamheid die ik voelde. Mijn knieën waren inmiddels helemaal dik geworden, mijn rug had een rare bolling en ik had bloedkorsten op mijn hoofd en mijn handen. Dit was het dieptepunt van mijn leven, mijn diepste dal. Al zolang zat ik verstrikt in een web en had ik niet de leiding over mijn eigen leven. Nu hield ook mijn lichaam ermee op. Hier moest het stoppen, het was over en uit.’. Uit deel 1 Lilly‘Niks, ik voelde helemaal niks meer. Elke keer als ik uit school kwam en onderweg was naar huis maakte ik me klaar voor alle nare opmerkingen die ik naar mijn hoofd gegooid zou krijgen. Het leek nu wel een routine te worden voor hem: vanaf het moment dat ik thuis kwam tot dat ik naar bed ging werden er allerlei denigrerende en kwetsende uitlatingen naar mijn hoofd geslingerd. Deze berg aan negatieve uitingen was zo diep kwetsend, dat dit alles was waar ik de hele dag nog over na kon denken. Hierdoor voelde ik mij zo ontzettend rot. Ik was niet eens meer verdrietig, het ging verder dan dat, ik voelde me leeg.’ Uit Deel 2 Sam «