<p>In mijn praktijk als zelfstandige psychologe, waarin ik duizenden mensen begeleid heb naar een groter welzijn en evenwicht in hun leven, met zichzelf en met ... » 

In mijn praktijk als zelfstandige psychologe, waarin ik duizenden mensen begeleid heb naar een groter welzijn en evenwicht in hun leven, met zichzelf en met anderen, was ik vaak verwonderd hoe veel er tussen zaten met een speciale hechte band met hun grootouders – of één van hen. Sommigen kampten met een ontroostbaar verdriet omwille van het overlijden van hun grootmoeder of -vader. Het was voor hen een onoverkomelijke pijn vanwege het diepe gemis. Sommige kinderen hebben inderdaad een diepere band met hun oma of opa, dan met hun eigen ouders. De reden en de aard van die unieke band, beschrijf ik uitgebreid in dit boek.

Grootouders mogen terecht unieke wezens genoemd worden. Ze hebben een belangrijke rol te vervullen in het geheel van de familie, en dit niet alleen op praktisch vlak (de opvang, de hulp) maar ook op spiritueel. Zij zijn de hoeders van de familielijn, zij zijn levende verhalen van vroeger, zij kunnen aan hun kleinkinderen vertellen over lang vervlogen tijden toen ze zelf klein waren en de mama en papa kind waren, zij bezitten vergeelde fotoalbums met beelden uit de oude tijd, ze zijn een schat een informatie en behept met tonnen geduld, wat hun ouders (vaak) niet hebben.

Grootouders voegen oneindig veel waarde toe aan het leven van hun kleinkinderen. Het is vertederend om zien hoe ze met die kleine jochies omgaan en hoe hecht ze met elkaar zijn.

Grootouder worden is fantastisch. Je krijgt een tweede kans, je mag nog eens meespelen. Je krijgt vooral de lusten, en moet veel minder lasten op je schouders nemen. De opvoeding van die kleine lummeltjes wordt uitbesteed aan de ouders zelf. Bij jou ligt de nadruk op genieten en het doorgeven van immateriële waarden.