Klaas is de vader van Nico, maar Klaas is vooral een narcist en een egoïst. Alles moet op zijn manier, zodat hij in zijn element kan zijn en de populaire, getapte jongen kan uithangen. "Ze kennen me hier", laat Dijkshoorn zijn vader meer dan eens zeggen. Dat populaire gedoe is leuk voor buitenstaanders maar vermoeiend voor de gezinsleden.

In korte anekdotes en langere verhalen schetst Dijkshoorn het beeld van een egoïstische, nukkige, aandachtszieke en pesterige man, die alles in 'humor' verpakt en dus met heel veel wegkomt. De kleine Dijkshoorn kan daar weinig tegen inbrengen, maar hoe ouder hij wordt, hoe meer de 'hardnekkige domheid' van zijn vader hem 'grimmig stemt' en hij weerwerk biedt. Mijn persoonlijke favoriete passage is die waarin Klaas besluit antiekhandelaar te worden. Of beter: te zijn. Zoals met alles vindt 'Klaassie' zichzelf meteen de beste antiekhandelaar die er ooit is geweest, zoals hij ook de beste honkballer is en de lekkerste nasi maakt.

'Nooit ziek geweest' is niet met enige empathie voor de hoofdfiguur geschreven. Het is in de kenmerkende stijl van Dijkshoorn -korte, rake zinnen, veel humor- toch een soort van afrekening met zijn vader geworden. Het gaat te ver om te spreken van 'vaderzelfmoord', zoals sommige recensenten bij het verschijnen wel deden, maar een liefdevol portret is het niet. Toch proef je geen haat uit het boek. Het blijft toch je vader, blijkbaar.