"<strong>My Funny Valentine</strong>" onttrekt zich aan het cliché van de<br/>particuliere en romantische elegie voor een geliefde.<br/>Met 'heidense' schriftuu... » 

"My Funny Valentine" onttrekt zich aan het cliché van de
particuliere en romantische elegie voor een geliefde.
Met 'heidense' schriftuur verdiept de dichter Roger de Neef
zich in de vrouwelijke continuïteit: meisje, geliefde, vrouw.
Zo gaat het niet alleen om persoonlijke gebondenheid
en afhankelijkheid, maar evenzeer om de overlevering en
de overleving van verschillende soorten taal en de maatschappelijke
context ervan. Met sterk lichamelijke beelden
en de muzikale kracht van het woord wordt de vereniging
van het ik met de aangesproken geliefde tot stand gebracht.
"My Funny Valentine", met aquarellen van Michael Bastow,
balanceert op meesterlijke wijze, zonder te beschrijven en
in een niet inwisselbare zegging, tussen de anonieme
wereld van de schlager en reclame en een persoonlijk
profaan Hooglied.
Yves T'Sjoen

Dichter Roger de Neef, beeldend kunstenaar Michael
Bastow en Rogers partner Constance vormen hun eigen
Bermuda-driehoek. Samen trekken zij de lezer-kijker
letterlijk en figuurlijk in het bad. Een bad van erotiek,
gulzigheid, fijnzinnigheid, verschroeiende intensiteit.
Op de achtergrond verwijst "My Funny Valentine" als boek,
naar de beroemde evergreen van Chet Baker en naar de
woelige jaren die de auteur zelf beleefde.
Michael Bastow zorgde voor de aquarellen. Ze zijn een
beeldende, exuberante ode aan de naakte, sensuele vrouw.
Bastow pakt haar als het ware bij de vulva. Gauguin en
Cezanne, maar ook Klimt en Kokoshka zijn nooit ver weg.
En de muze Constance: zij is, in tekst en beeld, niet het
lijdend, maar het leidend voorwerp.
Marc Ruyters
«