Missie in Centraal-Amerika

Het tweede deel van de memoires van een van Belgiës meest vooraanstaande oud-ambassadeurs.Het idee om het verdere verloop van mijn diplomatieke loopbaan neer te... » 

Het tweede deel van de memoires van een van Belgiës meest vooraanstaande oud-ambassadeurs.Het idee om het verdere verloop van mijn diplomatieke loopbaan neer te schrijven, kwam bij mij op na het afwerken van mijn eerste boek over mijn verblijf als gewestbeheerder en districtscommissaris in Belgisch koloniaal Afrika. De benoeming tot ambassadeur in het belangrijkste deel van Centraal-Amerika na mijn diplomatieke functies in Wenen en Ankara gaf een nieuwe wending aan mijn leven. In Panama lag een zoetwaterkanaal dat de twee belangrijkste oceanen van onze planeet met elkaar verbindt. In Costa Rica zou ik de gelegenheid krijgen een superdemocratie te ontdekken - de enige in Latijns-Amerika - waar het leger was afgeschaft. Nicaragua, het derde land van mijn ambtsgebied, overwoog ook om een kanaal op zeeniveau te graven. Ik vond dat een fantastisch perspectief en het werkte stimulerend op mijn verbeelding. De meer dan drie jaar die ik als ambassadeur op dit deel van de landengte doorbracht, waren de mooiste en leerrijkste van mijn leven en ik denk er met een grote voldoening aan terug. Niet alleen omdat ze een nieuwe wereld voor mij openden, maar ook omdat ik de diversiteit van deze landen ontdekte. Bovendien hadden verschillende gebeurtenissen plaats die een keerpunt betekenden in de geschiedenis van die landen en die ook internationaal een weerslag zouden hebben. De vergadering van de Veiligsheidsraad van de Verenigde Naties buiten zijn Amerikaanse zetel in Panama, was een van de markantste feiten. Ze was immers van cruciaal belang voor het internationaal zeeverkeer tussen de twee grootste oceanen van onze planeet. Als officieel vertegenwoordiger van ons land in deze debatten was onze bijdrage in de positieve oplossing die uit de bus kwam, de belangrijkste ervaring uit mijn diplomatieke loopbaan. Tenslotte verwoestte in december 1973 een aardbeving de Nicaraguaanse hoofdstad Managua en daarbij vielen naar schatting 15.000 dodelijke slachtoffers. De levering van een honderdtal houten woningen aan slachtoffers in het reparto Belgica, een voorstadje van Managua, werd buitengewoon geapprecieerd en ik kon de opdracht nog tot een goed einde brengen voor ik definitief uit Centraal-Amerika vertrok. Victor-Clement Nijs «