Dit boek heeft Milou van der Horst geschreven omdat ze hetzelfde heeft meegemaakt als Femke in dit verhaal. Om deze donkere tijd achter zich te laten is ze het verhaal op gaan schrijven. Onbegrip van de omgeving, het ziekenhuis en zelfs psychiaters. Door dit verhaal probeert Milou begrip te krijgen.

Femke heeft moeite met eten, ze vind zichzelf te dik. Ook al knaagt de honger aan haar maag. Niet eten betekent afvallen. Braken, eten weg smokkelen, ze doet alles om het maar niet in haar buik te hebben. Thuis hebben haar ouders en zus hier geen begrip voor. Wanneer Femke nog maar 29,5 kg weegt belandt ze in het ziekenhuis. Ze heeft er zelf geen zeggenschap meer over, Femke 2 de stem in haar hoofd neemt de regie over. Van het ziekenhuis, waar ze vijf maanden verblijft, wordt ze overgeplaatst naar Smilde in Drenthe, waar alleen meisjes zitten met een tweede ik en hetzelfde probleem. Zelfhaat en woede. Na een zware strijd mag Femke uiteindelijk weer naar huis. Veel steun kreeg ze van een lotgenoot Marieke en haar hondje Buddy.

Bij ieder hoofdstuk staat een vlinder getekend, dit staat voor een bepaalde tekst in het verhaal. Dit gaat over doorzetten, moedig zijn en veel kracht hebben. "Zoals een vlinder die uit zijn cocon kruipt en dan weer vrij is".
Het boek eindigt met een emotioneel gedicht met de titel: "Leeg".
Enkele zinnen hieruit:
" Alles te moeten missen,
Alleen te zijn met duisternissen.
Een wereld van eenzaamheid,
Zorgen, spijt.
Ik doe toch iedereen pijn en verdriet,
Iedereen die het ziet.
Kom ik ooit weg uit dit schild,
Dat de baas over me speelt?".

Op dit boek zijn twee vervolgen geschreven.
Zwaartekracht en Vrijheid