De gemeenplaatsen over Itali eiden sinds Goethe een hardnekkig leven. Wie kan eraan ontsnappen?
Luc Devoldere ontwerpt in Mijn Itali ijn eigen mentale kaa... » 

De gemeenplaatsen over Itali eiden sinds Goethe een hardnekkig leven. Wie kan eraan ontsnappen?
Luc Devoldere ontwerpt in Mijn Itali ijn eigen mentale kaart van het grote schiereiland. Geen boek over eten en drinken aan de andere kant van de Alpen of een huis in Toscane, geen verhalen over design, mode, dolce vita en onthaasting maar een liefdesverklaring, verstopt in een pak van Sjaalman.
Alle hoofdstukken in dit originele en verrassende boek hebben iets met Itali e maken. Met plaatsen, personages, gedachten die gedacht zijn in een landschap. Men trekt van het conclaaf naar portofino; van de huizen van tolerantie naar de brem op de Vesuvius; men springt van een nationaal epos naar een imbeciel die gehoorzaamt; van kerkers naar bodemloze ogen in Ravenna. d’Annunzio staat er naast Galiani, Michelstaedter naast Pasolini, Cicero naast Einaudi en Catullus naast Malaparte. Maar ook het Zijn wordt ontdekt in Elea, dat nu Velia heet. Slagvelden en stranden passeren de revue, evenals een mijnramp in de Belgische Borinage. Over dit alles wappert opgewekt de was van een Italiaanse straat. «