Als derde in de rij van negen kinderen schetst Harrie Kemps in dit boek , hoe het er in de vijftiger en zestiger jaren op de boerderij in zijn dorp Helvoirt... » 

Als derde in de rij van negen kinderen schetst Harrie Kemps in dit boek , hoe het er in de vijftiger en zestiger jaren op de boerderij in zijn dorp Helvoirt aan toeging. Het levert een fascinerend tijdsbeeld op, hoe decennia lang het dagelijks leven zich afspeelde van die talloze Brabantse keuterboerkes, met vaak evenveel kinderen als koeien. Zowel het dagelijks huishouden: wat aten we, wat voor kleren droegen we, waar sliepen we, alsook het leven op de boerderij: hoe ging dat melken eraan toe, het hooien, oogsten, dorsen en slachten passeren de revue. Ook wordt uitvoerig stil gestaan bij de rol, die de ouders in dit gezin speelden, waarbij bewondering niet onder stoelen of banken wordt gestoken, over hoe zij beiden, met slechts lagere school erin slaagden zo'n groot huishouden te runnen te midden van alle schokkende veranderingen op gebied van de agrarische bedrijfsvoering, opvoeding, religie en moraal. Zo ontstaat een boeiende familiekroniek, die tevens een spiegelbeeld vormt van het nog eenvoudige na-oorlogse boerenbestaan en het begin van ingrijpende veranderingen in boerenleven, kerk en samenleving.We zijn nu zestig jaar verder, hebben zelf alweer kinderen en kleinkinderen die niet met koeien, koren en communiejurkjes opgroeien, maar met I phone, I pad en "Hello Kitty". Sommigen denken, dat de melkwagen de melk naar de koe brengt. Hoe de wereld van hun grootouders er vroeger uit zag, daar hebben zij geen notie van. Terwijl wij, verburgerlijkte boerenzonen, met groeiende trots en nostalgie terugkijken op het eenvoudige maar warme nest, waarin we groot geworden zijn en met terugwerkende kracht genieten van de primitieve maar vaak hilarische momenten op ons boerenerf. De herinnering hieraan wil schrijver met dit boek levendig houden. «