In september 2005, drie weken na haar bruiloft, krijgt Marjolijnde Cocq haar eerste miskraam. Ze stort van een hoge top in eendiep dal – en er zullen nog drie m... » 

In september 2005, drie weken na haar bruiloft, krijgt Marjolijnde Cocq haar eerste miskraam. Ze stort van een hoge top in eendiep dal – en er zullen nog drie miskramen volgen. In die jarenondervindt ze hoe moeilijk het is om erover te praten en hoegoedbedoelde reacties vaak verkeerd vallen. Mensen schrikkenals ze het vertelt. Ze wil ze hun ongemak besparen. En ze wilzichzelf hun ongemak besparen.
Gebaseerd op de dagboeken die ze bijhield, schrijft De Cocq nueen persoonlijk essay over haar verdriet, en over het geluk vande twee kinderen die er wel mochten komen. Over pijn, overonbegrip, over schuldgevoel en eenzaamheid.
Jaarlijks krijgen 11,5 op de 1000 vrouwen een miskraam – endat zijn alleen de geregistreerde gevallen. Geen miskraam ishetzelfde. Iedereen ervaart haar of zijn eigen leed. De Cocq laatin Maar ik hield al wel van je zien dat er niet hoeft te wordengezwegen en geslikt en weggestopt en gerelativeerd. Op sensitieveen ontroerende wijze gaat ze het taboe op miskramen te lijf. «