In een tijd waarin maar weinig taboes meer lijken te bestaan, is sterven een gespreksonderwerp dat we nog steeds liever uit de weg gaan. Feit is natuurlijk dat ... » 

In een tijd waarin maar weinig taboes meer lijken te bestaan, is sterven een gespreksonderwerp dat we nog steeds liever uit de weg gaan. Feit is natuurlijk dat we allemaal een keer doodgaan. De zorg voor terminale mensen en de palliatieve zorg wordt de laatste jaren al wel meer besproken, maar het kan niet vaak genoeg onder de aandacht worden gebracht.

In Leven naar de dood beschrijft Rian Krijger op indringende, maar gevoelige wijze de laatste levensfase van verschillende mensen bij wie ze als nachtzuster in de palliatieve zorg nauw betrokken was. Meestal lijden deze mensen aan een ongeneeslijke ziekte. Sommigen weten al heel lang dat ze ziek zijn en niet meer kunnen genezen, anderen hebben de boodschap nog maar net gekregen.

Naast de ervaringen van Rian staan in Leven naar de dood bijdragen van andere professionals uit de (palliatieve) zorg: Ivan Wolffers (emeritus hoogleraar Gezondheidszorg en Cultuur), Rob Bruntink (journalist met de specialisaties palliatieve zorg en psychiatrie en hoofdredacteur van vakblad Pallium), Heidi Gundel (overledenenverzorging), Mariska Overman (theologe) en Marinus van den Berg (geestelijk verzorger Antonius IJsselmonde en palliatief centrum Cadenza in Rotterdam).

Rian Krijger (Ouwerkerk, 1973) volgde op haar zeventiende de opleiding voor ziekenverzorgende in een verpleeghuis. In 2000 maakte ze de overstap naar de thuiszorg. In de loop der jaren merkte zij hoe bijzonder het is om palliatieve zorg te verlenen aan mensen met een ongeneeslijke ziekte. Ze besloot zich aan te melden bij de VPTZ (Vrijwilligers Palliatieve Terminale Zorg), waar ze ruim tien jaar lang actief was. Tegenwoordig is Rian nachtzuster in het team terminale nachtzorg van een thuiszorginstelling in Zeeland. «