Dit boek heb ik gekregen tijdens de brainstormsessie met Unieboek, wat al weer even geleden is en ik vond het nu echt tijd worden om het te lezen. Het leek me een leuk en spannend boek, een van het soort waar ik nog niet veel van gelezen heb en dan trekken YA’s me extra aan. Het ging over een liveshow waarbij de deelnemers hun lef moeten tonen om door te gaan naar de volgende ronde. Uiteindelijk bleek het boek totaal niets voor mij te zijn, maar ik heb het wel uitgelezen.

Omdat ik het boek niet leuk vond, zal ik beginnen met het benoemen van de wat positieve punten. In eerste instantie zag ik die niet, maar na een paar dagen het boek even rust te gunnen, kan ik wel een paar punten opnoemen die ik eigenlijk wel goed vond.
De personages in het boek vind ik herkenbaar, het zijn duidelijk pubers en die denken niet na over de gevolgen van dingen. Ze zijn eigenlijk alleen bezig de prijs die hen wacht als ze de uitdaging voltooien en ik kan me voorstellen dat zeker op die leeftijd de rest om hen heen vervaagt.

Daarnaast zijn er bij iedere opdracht kijkers aanwezig die de opdracht filmen en zorgen dat deze direct online staat. Ook hen vond ik realistisch, je kunt duidelijk het groepseffect zien. Iedereen kijkt in principe toe, ook als het misgaat. Iemand anders zal wel ingrijpen en anders hoort het er wel bij de opdracht of is het niet echt, etc.. Omdat ik een klein stukje psychologie heb gehad in mijn opleiding, was dat voor mij heel herkenbaar.

Verder, als laatste positieve punt, vond ik het idee van het verhaal ook goed. Het concept dat men met liveshows meedoet en door middel van wat je online geplaatst hebt de opdrachten en prijzen worden bepaald. Dat past ook heel erg in het nu, waar iedereen alles online zet en zegt “ik heb niet te verbergen, hoor!”. De schrik die Vey heeft als ze ontdekt dat ze toch niet alles wil delen wat haar lief is, maakt haar personage sterk.

Wat vond ik nou zo vreselijk aan dit boek? De opdrachten, de organisatie Lef, de kijkers en de naïviteit van de personages. Met name de opdrachten. De eerste is nog wel redelijk onschuldig, maar het wordt al snel best gevaarlijk. En daar kan ik niet zo goed tegen, ik betrek het denk ik teveel op mijzelf, waardoor ik constant aan het gruwelen was. Niet omdat ik het eng vond, maar gewoon zo bizar. Want wie gaat na compleet te zijn vernederd nu door met liveshows die alleen maar erger kunnen zijn. Alleen vanwege de meest geweldige cadeaus die je misschien krijgt? Mij niet gezien.

Het boek was echt niet voor mij weggelegd, want ik ergerde me iedere keer dat Vey een volgende opdracht besloot te doen. Daarnaast had het ook nog eens een open einde, misschien dat er een vervolg komt, maar dat denk ik niet. Ik zou het boek persoonlijk niet aanraden om ook te lezen, maar als je van bizarre en gevaarlijke liveshow games houdt, kan het wellicht wel wat voor jou zijn. ;-)