Overheidsfondsen en particuliere fondsen willen graag samenwerken om zo de krachten te bundelen en meer geld voor de kunsten te organiseren. Dat is een nieuwe, ... » 

Overheidsfondsen en particuliere fondsen willen graag samenwerken om zo de krachten te bundelen en meer geld voor de kunsten te organiseren. Dat is een nieuwe, positieve ontwikkeling. Door de samenwerking worden bureaucratische kosten gereduceerd: er hoeft maar een keer te worden beoordeeld en besloten. Dat scheelt menskracht en maakt dus de kosten lager. Bovendien is er kennisuitwisseling, zo kan er meer geld aan het maken van kunst worden besteed. De aanvrager hoeft maar een keer aan te vragen. Effectiever en efficiënter kan het niet.Van de overheid wordt actieve medewerking bij deze nieuwe vormen verwacht. De centrale overheid heeft met name hierop aangedrongen. Diezelfde centrale overheid laat echter juridische obstakels bestaan waardoor deze samenwerking wordt bemoeilijkt. De centrale overheid met name vraagt de culturele instellingen om ondernemerschap. De vraag is of zij voldoende ruimte laat om de authentieke bijdrage van de culturele sector haar bijdrage te laten leveren. Hoe actief moeten de instellingen worden, hoeveel compromissen moeten de instellingen sluiten?De vergelijking tussen een afwachtende overheid waar het het faciliteren van nieuwe samenwerkingsvormen op het terrein van de kunstfinanciering betreft, dringt zich op.Met de fiscale instrumenten leek de centrale overheid hoog van de toren te blazen, maar hoe gemakkelijk toepasbaar, transparant en effectief is het stelsel eigenlijk? Heeft de overheid hier niet te veel mooie woorden aan zichzelf besteed, terwijl zij nogal negatief over de culturele sector was? Aan de positie van de filmsector en de musea wordt aparte aandacht besteed, gelet op hun bijzondere plaats in het juridische bestel.In het slothoofdstuk worden suggesties gedaan ter verbetering van de juridische randvoorwaarden opdat nieuwe vormen van samenwerking en nieuwe vormen van financiering als crowdfunding kunnen slagen.De redactie van het boek lag bij Inge van der Vlies (hoogleraar staatsen bestuursrecht, kunst en recht aan de Universiteit van Amsterdam). De bijdragen zijn van Jan Bank (emeritus hoogleraar vaderlandse geschiedenis aan de Universiteit van Leiden), Annemarie Bergman (medewerker bij het Nederlandse Filmfonds en verbonden aan de UvA), Monica Bremer (advocaat te Amsterdam), Nathalie Idsinga (belastingadviseur bij Loyens&Loeff en verbonden aan de UvA), Nicoline Verhaar (zzp'er te Amsterdam), Reyer van der Vlies (trainee bij de Rijksoverheid) en Inge van der Vlies. «