Oorlog in Nederland. Het leven van Marie en Wim in hun provinciestadje wordt door elkaar geschud. Vooral omdat zij besluiten een joodse onderduiker in huis te nemen. Ze geven hem de naam Nico omdat het beter is zo weinig mogelijk van elkaar te weten. Met hun drieën weten ze de harmonie te bewaren en de vijand op afstand te houden. Maar als Nico dodelijk ziek wordt en sterft in hun huis, wat dan te doen met zijn lijk? Met behulp van een bevriende dokter besluiten ze het te leggen in het park tegenover hun woning. Op een maanloze nacht laten ze het achter onder een bank in het plantsoen. Iedereen opgelucht totdat Marie erachter komt dat Nico een pyjama van Wim aanhad, met Wims wasmerkje met achternaam erin.
Keilson schetst met weinig woorden dit meesterlijke thema. Hij houdt zich niet aan de ‘show don’t tell regel’ wat verfrissend werkt, anderzijds slaagt hij er als verteller niet steeds in duidelijk te maken wat hij precies wil zeggen. Zijn dialogen en zijn personages echter spreken klare taal.