Het boek is een worsteling van de hoofdpersoon met de gebeurtenissen om hem heen en hoe deze te interpreteren. Is het zijn lot om, net als de andere individuen waar B. haar pijlen op heeft gericht, de wapens ter hand te nemen en haar te doden voordat hijzelf gedood wordt door haar groep volgelingen? Of is het zijn lot om te blijven proberen een mens in B. te zien, een mens uiteindelijk gelijk aan hemzelf. Is het het lot van B. om tolerant te blijven, te trachten B. te doorgronden en haar hiermee te confronteren, of om haar volgelingen en handlangers, die vallen voor haar allesvernietigende stemgeluid en retoriek, hiermee te confronteren en te overtuigen, met redelijkheid en eindeloos veel begrip. Of dient B. meer te zijn als de wolven, die op hun intuïtie afgaan en na het horen van de redevoering van B., een allesvernietigende stem voor hem als individu, het gesel Gods zoals zijn lotgenoten het noemen, aan te vallen en de doden voor het te laat is. De hoofdpersoon blijft geloven in zijn positieve beeld van God, en niet, zoals hij het ziet, in de ongenadige God van zijn medestanders, blijft geloven in redelijkheid en tolerantie, in dat zij uiteindelijk, als het er echt op aan komt, nee zal zeggen en niet tot de vernietiging van hem als individu over zal gaan.

Bovenstaande spontane recensie schreef ik voor het lezen van de laatste 30 a 40 bladzijden. Nu ik deze heb gelezen kan ik het alleen maar eens zijn met de recensie in de NYT: een geniaal boek.