Ik zeg oeh!

‘Toen ik al die gezichten zag, dacht ik: ha, ik heb ze bij hun tokus. En nú vasthouden.’ <br/><br/>Ben Jolink kijkt in het publiek en weet dat het goed zit. Het... » 

‘Toen ik al die gezichten zag, dacht ik: ha, ik heb ze bij hun tokus. En nú vasthouden.’

Ben Jolink kijkt in het publiek en weet dat het goed zit. Het is Hemelvaart 1975. Een volstrekt onbekende rockband die Normaal heet, slingert z’n rebelse teksten in Achterhoekse dialect het openluchttheater van Lochem in. Er gaat een siddering door het publiek, zo wil de overlevering. Een ware revolutie binnen de rock achter de dijken.

Muziekminnend Nederland mag in de jaren zeventig dan de reputatie hebben van vooruitstrevend – dít is nog nooit vertoond. Met deze oerknal zette Normaal de nederpop op z’n kop. Niet veel later brak de band definitief door met de hit ‘Oerend Hard’, het ‘Born to be Wild’ van de Achterhoek. Er volgden talloze bands die hun teksten voortaan in het Twents, Drents, Fries of Limburgs zouden bezingen. Normaal zette niet alleen de dialectmuziek op de kaart, ook de Achterhoek zou nooit meer hetzelfde zijn. Het leek wel of de plattelanders ineens een eigen identiteit kregen.

Normaal is meer dan alleen boerenrock. En Normaal is vooral méér dan een band. Normaal is zichzelf ontstegen en heeft een regelrechte cultstatus. Met alles wat daarbij hoort. Een eigen wereldje, een eigen taal en drie generaties fans. Een fenomeen dat al 35 jaar voortduurt.
«