Een boek of auteur word vaak bejubeld in de media. Je hoort of leest er iets van en slaat het in je achterhoofd op. Tijdens een bezoek van een boekwinkel kom je dat werk tegen. Je pakt het, bekijkt de voorkant en leest de info over het verhaal of des betreffende auteur. Je twijfelt… leest een beetje, je komt lovende woorden tegen van andere auteurs die dit aan bevelen. En gaat de boekwinkel uit met dat boek. Zo is dat gegaan bij mij met ‘Ik haal je op, ik neem je mee’ van Niccolò Ammaniti. En wauw… hier heb ik geen spijt van gehad! Sinds lange tijd heb ik niet zo’n goed boek gelezen. Zegt dat dan iets over mijn aankopen van boeken… ik denk het niet. Maar dit verhaal, of eigenlijk twee verhalen zit ontzettend goed in elkaar. In het begin zijn het twee verhalen die los staan van elkaar maar die langzaam in elkaar versmelten.

Het verhaal speelt zich af in en rond om het Italiaanse dorp Ischiano Scalo. Het verteld het leven van Pietro, een schuchtere, onzekere en dromerige jongen. Die moet lijden onder het explosieve karakter van zijn vader, een verknipte herder. Bij irritante leerlingen is hij het mikpunt van pesterijen. Hij zoekt zijn heil bij klasgenoot Gloria, het mooiste meisje van de klas. Zij is van goede komaf en woont in een villa. De schoonmaakster van deze villa is de moeder van Pietro. Door deze toeval zien Pietro en Gloria elkaar vaak en groeit er een steeds sterkere vriendschap op. Tot walging van de irritante leerlingen die Pietro dit mis gunnen.
In het dorp op een andere locatie word het verhaal verteld over Grazziano Biglia, een veertigjarige playboy. Die na een lange reis en vele relaties terug komt naar zijn woonplaats. Om daar aan te kondigen dat hij gaat trouwen met zijn geliefde Erica. Die eigenlijk alleen maar uit is op zijn geld. Grazziano heeft vaste plannen en is klaar met het vele reizen en de wilde relaties. Hij wil zekerheid en een jeanstore beginnen in het dorp. Maar als Erica, die later aan zou komen, er na een hele tijd nog niet is. Komen er twijfels bij Grazziano, die heeft inmiddels groots verkondigt dat hij gaat trouwen. Hij doet er alles aan om te weten waar zijn geliefde blijft. Maar als hij er achter komt dat zijn aanstaande gekozen heeft voor roem, het grote geld en een nieuwe liefde. Weet hij dat het over is en, om niet voor joker te staan, gaat hij opzoek naar een andere geliefde. Ondertussen word Pietro gedwongen door zijn kwelgeesten om in te breken op school. Om zo te proberen om een examen te saboteren. Maar wat een kattenkwaad stunt moest zijn loopt uit tot een totale ravage. Pietro zit hier door in een diepe put vol met shit. Als hij merkt dat hij zijn droom niet na kan leven. Gaat hij door andere omstandigheden nog één keer inbreken, dit keer in het huis van lerares Flora. Flora heeft inmiddels een geheime verhouding met Grazziano. En door deze wijze zijn alle hoofdpersonen op dramatische wijzen met elkaar verbonden.

Het boek begint als een auto met diesel, je moet even de tijd nemen om in het verhaal te komen. En als je eenmaal in het verhaal zit, is het net of dat je op een snelweg zit. Het gaspedaal zal steeds een beetje meer ingetrapt worden. Je wilt meer en vlugger door lezen om te weten hoe het verhaal afloopt. Eenmaal op het eindpunt gearriveerd sla je het boek dicht met een volmaakt gevoel. Hoe dramatisch dit verhaal ook is, zit er genoeg humor en spanning in. Niccolò Ammaniti heeft er een fan bij. Na het lezen van dit boek wil ik meer van zijn werk!

Deze auteur kan zo schrijven dat je alles voor je ziet. Je ruit t gras, je voelt de hitte, alsof je zelf over het landweggetje in italie fietst.
Vond dit boek echter minder dan de andere boeken van deze auteur. Er werden soms zoveel zijlijnen verteld, dat ik die vond afleiden van het verhaal. Ik heb het boek zeker wel met plezier gelezen.

Heb het boek in een ruk uitgelezen. Het zit zo goed in elkaar. De karaters worden heel goed beschreven zodat je helemaal in het boek zit. Geweldig

Het duurt even voor de verhaallijnen samenkomen. Ik vond het een geweldig boek om te lezen. Leefde met personages mee en wilde heel graag weten hoe het verder zou gaan. Niccolo Ammaniti is een van mijn favoriete schrijvers. Mooie verhaallijnen en boeiende personages.

Ben tot blz. 74 gekomen en ik laat het er bij. Wat een nietszeggend dom, slaapverwekkend boek. Ik ga het niet uitlezen.

Met veel fantasie en heel beeldend geschreven. Mooi!

Een geweldig boek. Twee hoofdpersonen, waarvan het verhaal wordt verteld en die elkaar ook daadwerkelijk tegenkomen in het boek. Een boek wat schitterend is geschreven, een prettige schrijfstijl met af en toe mooie volzinnen, soms hilarisch, soms droevig, soms misschien wat banaal. Het boek heeft wat, de schrijver heeft wat. Dit was mijn eerste boek van hem, maar ik ga zeker zijn andere boeken ook lezen. Ik vond het super.

Het boek is uit en eindigt met de woorden Ik haal je op, ik neem je mee. Heb ervan genoten. Zijn er nog meer mensen die helemaal lyrisch zijn van dit verhaal? Ben heel benieuwd.