Het lijkt haast onmogelijk dat niemand eerder opmerktedat de jaren zich opstapelen en dwingen tot hoogtevrees.Wij balanceren op een dunn... » 

Het lijkt haast onmogelijk dat niemand eerder opmerkte

dat de jaren zich opstapelen en dwingen tot hoogtevrees.

Wij balanceren op een dunne muur, leren een evenwicht tussen

wat ooit en wat nooit.

Onze eerste ontmoeting rust op de bodem

we durven niet naar beneden te kijken. Tijd maakt onontkomelijk. Daar laat deze bundel geen twijfel over bestaan. Uren krijgen vorm achter hoeken in hoofden, dagen worden in partjes gesneden en herinneringen dwarrelen door elkaar of worden weggekrabd. De gedichten stromen van een wij naar een ik naar een jij terug naar een wij, een duizelingwekkende cirkel van verbinden en verbreken. Het nodige breken is een gevoelsmatige relativiteitstheorie en een verkenning van buigzaamheid. Vallen, scheuren of stutten: welke beweging verbindt het heden met het verleden en de toekomst? Hoe kunnen we onszelf een houding in de tijd geven? «