<p>Een aangrijpend, prachtig en mysterieus verhaal over niet te breken familiebanden<em>Ik heet Ruby. Ik woon bij Barbara en Mick. Zij zijn niet mij... » 

Een aangrijpend, prachtig en mysterieus verhaal over niet te breken familiebanden

Ik heet Ruby. Ik woon bij Barbara en Mick. Zij zijn niet mijn echte ouders, maar ze vertellen hoe ik me moet gedragen en wat ik moet zeggen. Ik moet zeggen dat mijn blauwe oog en de blauwe plekken op mijn armen zijn veroorzaakt door een val van de trap. Maar er zijn dingen die ik niet zal zeggen. Ik ga ze niet vertellen dat ik op zoek ga naar mijn echte ouders.

Op Ruby’s dertiende verjaardag komt een wens van haar uit. Het echtpaar dat haar opvoedt blijken niet haar echte ouders te zijn. Dat betekent dat haar echte vader en moeder ergens anders zijn, en Ruby besluit dat ze niet zal rusten voor ze hen heeft gevonden. Ze loopt weg, het bos in, met alleen een koffer in haar hand. Als ze een stel andere kinderen ontmoet, broertjes en zusjes die alleen in het bos lijken te wonen, sluit Ruby zich bij hen aan.

Maar is Ruby wel veilig? Wat is waarheid, en wat niet? Wie probeert haar echt te helpen – en wie is gevaarlijker dan ze ooit voor mogelijk had gehouden?


De pers over Het meisje in de rode jas

‘Een boek dat je niet kunt wegleggen. Kate Hamer weeft een verontrustend en origineel verhaal. Er zit dreiging in dit boek, het broeit op elke pagina in de schaduw, maar er is ook onschuld, liefde en hoop.’ Rosamund Lupton, auteur van Zusje

‘Een realistisch beeld van de relatie tussen moeder en dochter, vooral omdat de schrijfster het perspectief afwisselend bij Beth en Carmel legt.’ Vrij Nederland

‘Verrassende thriller van een nieuwe Britse ster.’ Margriet

‘Uitstekend opgebouwde roman. Zeer overtuigend slot.’ NBD Biblion

‘Dit ongewone, onheilspellende en in-dringende debuut bezorgde me een brok in mijn keel. Een aanrader.’ Thrillers-leestafel.info

‘Deze spannende roman is zoveel meer dan een thriller.’ Thrillerlezersblogspot.nl

'Het meisje in de rode jas houdt de lezer in zijn greep — en wakker tot in de kleine uurtjes...’ The Financial Times