Sciencefiction is voor mij een studie van de realiteit. Het lezen en schrijven van het genre helpt mij om de soms complexe echte wereld te begrijpen. Mijn inter... » 

Sciencefiction is voor mij een studie van de realiteit. Het lezen en schrijven van het genre helpt mij om de soms complexe echte wereld te begrijpen. Mijn interesse in sciencefiction gaat ook uit naar de science in fictie. Het verhaal kan gaan over een Marskolonie, een vernietigend computervirus of een diepzee-gevangenis. Hoe fantastisch de fictionele wereld ook is, de gedragingen van de mens blijven natuurgetrouw. Sciencefiction schrijven is voor mij daarom als een fantastische muizenstudie. Ik kan mensen in bovennatuurlijke werelden plaatsen en rapporteren wat er gebeurt. Het genre is als een magisch laboratorium waarin de wetten van ons bestaan niet gelden, behalve de wet van logica.Hoe logischer je de fantastische wereld maakt, hoe authentieker het gedrag van de mens in die wereld zal zijn. Voor het behouden van de logica moet je putten uit allerlei kennisgebieden. Als ik bijvoorbeeld schrijf over een diepzee-gevangenis dan is er veel waar je rekening mee moet houden. Hoe komen de gevangenen daar? Wat doen ze daar voor dagbesteding? Hoe ziet de gevangenis eruit? Goed onderzoek zorgt daarom voor een fantastische maar toch logische wereld.De aanleiding voor een nieuw avontuur is voor mij nooit een idee voor een verhaal maar een vraag. Dit was ook het geval bij mijn debuutroman Uit het ritme, (2021). Mijn partner en ik begaven ons in een supermarkt voor wat boodschappen. Het was druk. Ik kon mij moeilijk concentreren door alle bewegende mensen en de vele geluiden van karretjes en kassa’s. Trouw aan het lijstje pakte ik een blik tomatenpuree. Ik wilde checken of ik de goede had maar ineens was ze verdwenen. Daar stond ik alleen midden in een druk gangpad alsof ze nooit bestaan had. Hier rees de vraag die de aanleiding vormde voor Uit het ritme: Wat als zij plotseling niet meer bestaat of bestaan heeft?Het is bijzonder zoals het definitieve verhaal vele transformaties doormaakt en de vraag waarmee het begon niet meer te herleiden is. Zo gaat het uiteindelijke verhaal van Uit het ritme over de stille macht van een socialmedia-app en de leven-ontwrichtende gevolgen. Heel toevallig zit de scene van de supermarkt er wel in maar meer sporen van de aanleiding kent het verhaal niet. Het beantwoorden van de vraag biedt mij zelf daardoor meer inzichten dan de vertelling uiteindelijk bevat.Omdat een verhaal zo kan transformeren ervaar ik het schrijven ook als een intense exploratie. Beginnen aan een nieuw verhaal voelt daarom ook echt intimiderend. Je staat op het punt aan een avontuur te beginnen waarvan je nog niet weet waar het je zal brengen. Deelgenoot van deze intimidatie is dat eenmaal begonnen, ik een verhaal uit moét schrijven. Het voelt anders alsof ik mijn Winston (1984), Montag (Fahrenheit 451) of Rick (Bladerunner) in hun eigen jungle achterlaat. Met deze verhalenbundel neem ik je graag mee in mijn studie naar de realiteit en de grenzen van mijn voorstellingsvermogen. Veel leesplezier! «