<p>Een vrouw in een kamer. Ze is alleen. Ze denkt dat ze deze ruimte nooit meer zal verlaten. De voorwerpen herinneren haar aan iemand die er niet meer is. In h... » 

Een vrouw in een kamer. Ze is alleen. Ze denkt dat ze deze ruimte nooit meer zal verlaten. De voorwerpen herinneren haar aan iemand die er niet meer is. In haar hoofd voert ze een denkbeeldig gesprek met de afwezige. De kamer verzinnebeeldt haar verdriet.

In ‘La voix humaine’, een toneelstuk van Jean Cocteau uit 1930 dat als inspiratie diende voor dit boek, staat een vrouw op de planken die aan de telefoon afscheid neemt van haar geliefde. Alleen haar stem is hoorbaar. Wat haar gesprekspartner zegt, kom je niet te weten, de leegte vul je als toeschouwer zelf in. Net zo vult de vrouw in dit boek de leegte in die háár afwezige nalaat. Ze is tegelijk stem en tegenstem, ze maakt net als haar lotgenote bij Cocteau de fasen van de rouwverwerking door.

Ook de drieledige structuur van dit boek is geïnspireerd door het toneelstuk. De beelden in de ‘Prélude’ geven de sfeer van het verhaal weer. ‘Decor’ bevat tekeningen en foto’s van de kamer in kwestie. Het beeldverhaal zelf komt in het derde en laatste deel.

In ‘Het gesprek’ echoot Claire Dekens Cocteau. Ze vertelt er haar eigen, haar universele verhaal van verlies.