Mensen veroorzaken catastrofes, maar wat nog bedenkelijker is: ze sluiten voor deze catastrofes de ogen. Ze wenden zich af van wat ze aanrichten.<br/>Ze vluchte... » 

Mensen veroorzaken catastrofes, maar wat nog bedenkelijker is: ze sluiten voor deze catastrofes de ogen. Ze wenden zich af van wat ze aanrichten.
Ze vluchten voor het onverdraaglijke besef dat hun bestaan getekend is door een niet ongedaan te maken tekort.

Dirk De Schutter gaat te rade bij belangrijke twintigste-eeuwse filosofen en bij de psychoanalyse om dit tekort te tekenen en existentiële ervaringen,
zoals verveling, rouw, luiheid, te beschrijven. Hij doet eveneens een beroep op kunst en literatuur om de grote gebeurtenissen uit de afgelopen eeuw
te becommentariëren: de ontwikkelingen in wetenschap en technologie, de twee wereldoorlogen, de shoah. De auteur poogt aan te tonen dat de ontsporingen
van de westerse cultuur hun oorsprong vinden in het onvermogen van de mens om met zichzelf en het eigen tekort in het reine te komen.
Hoe kunnen wij met deze (on)menselijke conditie omgaan?

Dirk De Schutter (1954) is filosoof en als hoogleraar verbonden aan de KULeuven (Campus Brussel) en aan de Universiteit Antwerpen. Eerder verschenen van hem 'Sporen van geloof' en 'Een hart voor de wereld'. «