Als Pieter van den Blink in de spiegel kijkt, ziet hij een hals met littekens: de sporen van verschillende chirurgische ingrepen. Juist daar, in dat gebied waar... » 

Als Pieter van den Blink in de spiegel kijkt, ziet hij een hals met littekens: de sporen van verschillende chirurgische ingrepen. Juist daar, in dat gebied waar een mens zijn stem opwekt, waar het lachen begint en waar voedsel (en drank) langs moeten, ontstonden bij hem tumoren.Op zijn zestiende heeft hij het ouderlijk huis verlaten. Een mengeling van angst, ziekte en liefde hebben hem gemaakt tot wie hij is. Hij heeft een vreemd parcours door de stad afgelegd: van de stille straten van Amsterdam Oud-Zuid, waar het altijd 4 mei leek en waar hij een dreiging ervoer waaraan niet viel te ontsnappen, is hij via ruigere hoeken en gaten in nieuw ontgonnen gebied beland. Intussen tolt hij rond in een carrousel van zo veel wacht- en behandelkamers dat hij zich een padvinder-patiënt is gaan voelen.Het allerbeste is een hoogstpersoonlijk verslag van omgang met doodsangst, vertrouwen in de wetenschap en de vreemde sprongen die het brein daarbij maakt. Maar bovenal is het een boek van liefde, een al even ongeneeslijke ziekte, die zich nooit laat verdringen.Pieter van den Blink (Amsterdam, 1966) is journalist. Naast zijn werk voor dag- en weekbladen maakte hij radioreportages en een tv-documentaire. Hij schreef drie journalistieke boeken voordat het moment aanbrak om zijn blik naar binnen te richten en woorden te geven aan zijn eigen verhaal. «