<p>Ik heb geen talent voor nostalgie. Dat neemt niet weg dat mijn jeugd een paradijs was. Zo simpel is het. Geen enkel andere omschrijving dekt de lading. Ik wa... » 

Ik heb geen talent voor nostalgie. Dat neemt niet weg dat mijn jeugd een paradijs was. Zo simpel is het. Geen enkel andere omschrijving dekt de lading. Ik was omgeven door jongens en meisjes met een ware obsessie voor goede, tegendraadse gitaarklanken. Iedereen die ik kende was met muziek bezig. En we konden elkaar allemaal ontmoeten in Het Lintfabriek. Gekust door de goden waren we. En we wisten het niet. Tenminste: we konden zelf niet helemaal inschatten hoe gekust door de goden we echt waren. ‘Youth is wasted on the young’, schreef Oscar Wilde ooit. Dat is niet helemaal waar. Als ik terugblik hebben we weinig gemorst met onze jeugd, maar een mens vergeet uiteraard veel van de verveling, de dode momenten, de voorspelbaarheid van een leven op school.

De magie van Het Lintfabriek was de magie van mijn jeugd.

Excerpt uit tekst van Jeroen Olyslaegers, Het Lintfabriek

---

Een verhaal over een broeihaard van jong talent aan de rand van de stad. Een ruimte waar talent zich kon ontwikkelen en tonen. Een oude fabriek waar jongeren de ruimte kregen om in alle vrijheid en op eigen kracht een eigen(wijze) werking op te zetten.

Wat Jean-Pierre Vets in de jaren tachtig in Kontich lanceerde, blijft tot op heden nazinderen. Zijn aanmoedigingen om je als jongere te tonen in alle vrijheid én tegendraadsheid, heeft velen voor het leven gevormd. Je voelt in dit boek de kracht van zijn visie door alle interventies en verhalen heen. Voor Jeroen Olyslaegers betekende het de start van zijn artistieke en professionele loopbaan. Kurt Overbergh beschouwde Het Lintfabriek als zijn lief (maar trouwde later als artistiek directeur met de Ancienne Belgique). Ook in het werk van de talrijke artiesten en in het dagelijks leven van bezoekers kiemt nog steeds het zaadje dat Jean-Pierre in 1982 plantte.

Eric Bouwens, Peter Daems en Katrijn Sermeus vonden elkaar in de ambitie om dit bijzondere verhaal van Het Lintfabriek neer te schrijven en te delen. Sinds 2019 zijn ze aan de slag met het ordenen van het archief, verzamelden ze informatie en anekdotes en stelden ze de historiek scherp. Die zoektocht verliep overigens geheel in overeenstemming met de wetmatigheden van een vrijplaats: ietwat stuurloos met een veelheid aan meningen en discussies, soms emotioneel maar vooral met veel begrip, liefde en passie.

Let wel: dit boek is (spoiler) niet het definitieve verhaal.

Excerpt uit tekst van Dieter Sermeus (Muziekcentrum Trix), Josine De Roover (Het Bos), Nico Dockx (Koninklijke Academie voor Schone Kunsten Antwerpen), Het Lintfabriek