Van dit boek werd ik heel droevig... Op zich heeft het boek me wel kunnen boeien. Het boek werd verteld vanuit de belevingswereld vanuit de zesjarige linde. Gelukkig had ze zelf niet door hoe scheef haar wereld in elkaar zat... Het maakte me verdrietig. Het einde van het boek vond ik zo tegenvallen dat ik een ster minder heb gegeven.

Dit romandebuut van Tania Heimans wordt verteld vanuit het perspectief van de zesjarige Linde die opgroeit in de jaren 70.
Linde voelt zicht schuldig aan de zelfmoord van haar moeder. Mede hierdoor is ze heel loyaal tov van haar vader bij wie ze na de dood van haar moeder blijft wonen. Haar vader kijkt eigenlijk amper naar Linde om en houdt zich meer bezig met sex en zijn schilderijen.
De enige met wie Linde goed kan opschieten is haar demente oma.
Eigenlijk is het verhaal dus heel triest maar doordat Linde nog jong en naief is,
zijn er hele hilarische stukjes in het boek. Byv een gedeelt waarin Linde een mop gaat vertellen voor de klas vond ik heel grappig.
Ook vond ik het een heel herkenbaar boek omdat ik zelf ook in 1968 ben geboren en bepaalde tv programma's die in het boek voorkomen keek ik zelf als kind ook altijd. Gelukkig kreeg ik niet zo'n vrije opvoeding als Linde.
Ook het einde van dit boek was echt heel goed.
Ik ook benieuwd geworden naar andere romans van Tania Heimans