Groeven

Dit prozagedicht gaat over de vele sporen die het leven achterlaat. Het meest zichtbaar op je gelaat. Het is een poëtisch verhaal over een man die in een spiege... » 

Dit prozagedicht gaat over de vele sporen die het leven achterlaat. Het meest zichtbaar op je gelaat. Het is een poëtisch verhaal over een man die in een spiegel kijkt. Hij ziet de tekenen op zijn gezicht. Hij herkent zichzelf en zijn levenspad. Tegelijk ziet hij de sporen die hij kan volgen. Ze geven richting aan wat hij nog kan maken van de rest van zijn leven.De vorming van een mens staat centraal. De man had net zo goed een vrouw kunnen zijn. De lezer krijgt de ruimte om zichzelf te herkennen. Of het karakteristieke, getekende gezicht van een ander.Elke groef geeft hoop. Het is een opening naar een nieuwe weg. Het verleden krijgt op elke nieuwe dag weer een kans waarbij het hopelijk allemaal de moeite waard blijkt te zijn. «