In de zeventiende en achttiende eeuw bedachten wetenschappers de 'klassieke mechanica': de theoretische beschrijving van de beweging van voorwerpen door de ruim... » 

In de zeventiende en achttiende eeuw bedachten wetenschappers de 'klassieke mechanica': de theoretische beschrijving van de beweging van voorwerpen door de ruimte, gedreven door hun onderlinge krachten. De zwaartekracht was de oervorm van zo'n kracht. In de negentiende eeuw werden deze klassieke regels met succes toegepast op systemen bestaande uit zeer veel deeltjes, hetgeen leidde tot een beschrijving van de materie in het groot. Elektromagnetische krachten werden aan het beeld toegevoegd, maar deze werden niet goed begrepen totdat, in de twintigste eeuw, relativiteit en quantumgedrag ten tonele kwamen. En omdat zwaartekracht een term is voor de gevolgen van de structuur van tijd en ruimte, moest de klassieke zwaartekracht uit beeld verdwijnen. De eenentwintigste eeuw begon met een onthutsende opeenstapeling van raadsels, grotendeels dankzij de toegenomen precisie van de kosmologie. Het bleek dat ons heelal bijna geheel bestaat uit 'donkere materie', met een aard en samenstelling die volkomen onbekend zijn. Op een dergelijke grote schaal wordt de werkelijkheid niet beschreven door de beweging van voorwerpen door de ruimte, maar door de dynamica van de ruimte zelf. Er moet dus een theorie komen beide beschrijvingen - beweging door de ruimte en beweging van de ruimte - in een enkele theorie moeten worden samengevoegd. Een dergelijke theorie betekent niet alleen dat zwaartekracht 'vervalt', maar ook dat de bestaande opvattingen over de wisselwerking tussen deeltjes door iets nieuws moeten worden vervangen. Maar door wat? Vincent Icke is hoogleraar theoretische astrofysica aan Universiteit Leiden, bijzonder hoogleraar kosmologie aan de Universiteit van Amsterdam, beeldend kunstenaar en publicist. «