In haar eerste boek Gewoon een jongen met autisme beschreef Chris Lauwers hoe na een jarenlange lijdensweg bij haar zoon Lander autisme werd gediagnosticeerd. H... » 

In haar eerste boek Gewoon een jongen met autisme beschreef Chris Lauwers hoe na een jarenlange lijdensweg bij haar zoon Lander autisme werd gediagnosticeerd. Het boek eindigde bij Landers opname in een MPI.
In dit vervolg beschrijft Chris Lauwers het opgroeien van ongewone pubers. Ook jongeren met autisme willen ‘zoals iedereen zijn’, ze willen behoren tot hun grote groep leeftijdsgenoten. Gewoon een huis in autismeland verhaalt hoe haar zoon zich hardnekkig bleef verzetten tegen alles wat ook maar in de richting van autisme wees: ‘De jongeren in het MPI bekeken elkaar door een vergrootglas en zetten met hun eigen logica alles op een rijtje en in vakjes: veel over politiek praten was autisme, onzekerheid was autisme, met je neus sniffen was autisme en hoesten waarschijnlijk ook wel. Stoer zijn bleek een prima camouflagemiddel tegen onzekerheid, en vooral: het was geen autismekenmerk. Doen dus!’
Voor zijn moeder is het relaas van Lander er een van ‘geef nooit op’, een getuigenis ook van loslaten, beetje bij beetje en soms ongemerkt. Maar het lukte en het resultaat mag er wezen. Het is geen verhaal van genezing maar een van aanvaarding. Het wees haar zoon de weg naar een eigen stek, naar zijn eigen huis: ‘Zijn kasteel zonder zwembad, het stond zomaar in een straat in een dorp dat niet eens het onze was. Maar het was zijn plaats op de wereldbol.’ «