Iedereen komt ze tegenwoordig tegen: mensen die zich aan de rafelrand van de samenleving vasthouden. Het zijn de daklozen die we op straat aantreffen, soms met... » 

Iedereen komt ze tegenwoordig tegen: mensen die zich aan de rafelrand van de samenleving vasthouden. Het zijn de daklozen die we op straat aantreffen, soms met een biertje in de hand, glazig voor zich uit kijkend of juist onrustig bewegend - afhankelijk of ze recent alcohol of drugs hebben genuttigd of hoognodig aan een nieuwe dosis toe zijn. Anderen wekken de indruk met een behoorlijke psychische warboel te kampen. Maar er zijn ook de eenzame mensen in de wijken, wegkwijnend achter de geraniums of juist regelmatig overhoop liggend met hun buren. Ze vragen niet veel, maar anderen maken zich zorgen om hen, of hebben last van hun gedrag. We weten meestal niet veel van ze: hoe ze leven, hoe ze zich staande houden, of er wel iemand is die naar ze omkijk. Als de hulpverlening van hen verwacht dat zij zich aan spreekuren en afspraken houden, komt het niet goed. Als mensen aan de rafelrand hangen, moet de hulpverlener ze daar opzoeken.
In Ga weg, ik heb nodig beschrijft Lohuis in 57 columns op een betrokken maar ook humoristische manier hoe hij een stukje samen met deze mensen leeft: ze opzoekt, met ze praat, ze ondersteunt of hun achter de broek zit en soms ook kwaad op ze wordt als ze zich niet aan de minimale afspraken houden. Ga weg, ik heb nodig biedt een schrijnend, ontroerend en soms ook humoristisch beeld van het werk van een hulpverlener met 'hopeloze' mensen «