Deze nieuwe (de zestiende) bundel gedichten van Anton Gerits ('s Gravenhage 1930) draagt de kleur van de in vlammend rood ondergaande herfstzon en buigt zich me... » 

Deze nieuwe (de zestiende) bundel gedichten van Anton Gerits ('s Gravenhage 1930) draagt de kleur van de in vlammend rood ondergaande herfstzon en buigt zich met name over de levensavond. In het eerste deel van de bundel maakt Gerits zich in meer algemene zin woordvoerder van de menselijke twijfel, zelfmisleiding en onzekerheid.

Halverwege de bundel is een serie vertalingen geplaatst van levensavond gedichten van Chinese dichters uit de 8e-9e eeuw, bewerkt naar de Franse versie van Lo Ta-Kang.

Hierna volgen twee intermezzo's: Vijf gedichten onder de gemeenschappelijke titel Tussen twee stilten, verwijzend naar J.C. Bloems gedicht Zondag in de bundel Media Vita en een cyclus van 6 gedichten getiteld Vervreemdingen.

In het laatste deel, getiteld Wat wordt geweten, wordt de beleving meer persoonlijk van aard, culminerend in het verstilde 'Het is zo stil, zo zuiver stil / in deze kamer van mijn laatste huis'.

Over de eerder verschenen bundel Litanie van de Wind schreef Hervé Casier: 'Met grote taalbeheersing en vakmanschap heeft Gerits een knappe bundel afgeleverd voor lezers die de tijd nemen om verder te kijken dan de oppervlakkige taalspeeltuin.'

Over de bundel Gedichten aan Atropos oordeelde T. van Deel 'Het hoeft niet te verbazen dat de omvangrijke reeks zeer compacte en melodisch geraffineerde gedichten behalve aan de dood ook diepgaand aandacht schenkt aan het leven en hoe dat beleefd wordt.' En over de bundel Sneewuil 'Precisie in de waarneming gaat gepaard met precisie in het denken erover.'

'Het loont meer dan de moeite door te dringen in de poëtisch pracht van een geabstraheerd landschap, een omwereld door de dichter dermate fijnzinnig gezeefd dat alleen wezenlijke , fundamentele zaken het licht zien en details vervagen. In zijn genre en met zijn benadering een uniek dichter', zo oordeelde Jan Niesen over de bundel Asielbeleid en T. van Deel schreef naar aanleiding van de bundel Landschapsbheer 'Dit is echte poëzie, echt ook in de zin dat het hier gaat om dingen van het leven, waar we vandaan komen, waar we zijn en waar we heengaan, poëzie ook die dit raadsel durft te vergroten en die op een onmodieuze manier beschouwelijk durft te zijn.'

Dit geldt naar onze mening ook voor deze nieuwste bundel. «