Het minste dat je van deze roman kan zeggen is dat hij apart, bijzonder is.
In deze roman geeft de schrijfster een autobiografisch relaas van de bevingen, trillingen die zij sinds 2006 ervaart. Voor het eerst doen deze bevingen zich voor op een herdenkingsplechtigheid voor haar overleden vader. Zij geeft zich niet zonder meer over aan het oordeel of de uitspraken van de neurochirurgen. Zij wil dit gegeven kunnen verstaan, verklaren en ze wil ook de oorzaak voor deze aandoening kennen.
Siri Hustveldt maakt je als lezer dan ook deelgenoot van haar eigen inzichten. Zo brengt ze de aandoening in verband met haar migraineaanvallen, haar overgevoeligheid. Daarnaast krijg je als lezer een verzameling bevindingen vanuit de neurologie, filosofie, psychologie , psychiatrie en natuurlijk ook de literatuur over je heen. Ja, op sommige momenten is het echt van het goede te veel. De schrijfster wil zoveel zeggen , misschien wel teveel om het boek vlot leesbaar te maken. Wel hoed af voor het opzoekingwerk dat bij deze roman is komen kijken. Maar als lezer is het me niet duidelijk geworden waar de schrijfster naar toe wil. Wat is haar uiteindelijke conclusie zat ik mij na de laatste bladzijde af te vragen.