Wat moedig om zo'n persoonlijk verhaal te schrijven en te publiceren, het zal ongetwijfeld hebben bijgedragen aan het besef achteraf, wat een geluk Simonne heeft gehad! Je valt gelijk in het persoonlijke verhaal van een verwarde Simonne, een jonge journaliste, die in het ziekenhuis is opgenomen na een hersenbloeding en niet beseft hoe ze daar terecht is gekomen. Ze ziet haar man, ouders, stiefdochters en familie maar kan niet uit haar woorden komen en wil graag weten of alles goed is met haar ongeboren dochter Julie, waarvan ze zeven maanden zwanger is. Je volgt haar tijdens haar revalidatie, het opnieuw leren lopen, praten en schrijven, het gevecht, de energie die het kost en de overwinningsmentaliteit om weer zelf dingen te kunnen doen en tegelijkertijd het besef dat er in het revalidatiecentrum sommige patienten er nog erger aan toe zijn en niet meer herstellen. Langzaam aan mag ze vaker naar huis en wordt ook haar dochter geboren. Je voelt de machteloosheid van altijd maar iemand om je heen hebben die jou en je kindje verzorgd en de omgeving die het gesprek voert met diegene die erbij is omdat ze denken dat Simonne het niet begrijpt. Simonne ondergaat nog een operatie en kijkt ze, samen met haar man, positief naar de toekomst, met haar gezin en parttime baan mag ze er wezen en wilde ze graag ook deze aangrijpende gebeurtenis op papier zetten om het later aan Julie te laten lezen. Wat een mooi persoonlijk boek!