Over het historisch besef van de Nederlanders wordt met enige regelmaat geklaagd. Het zou tekortschieten of zelfs geheel ontbreken, maar bewijzen voor deze stel... » 

Over het historisch besef van de Nederlanders wordt met enige regelmaat geklaagd. Het zou tekortschieten of zelfs geheel ontbreken, maar bewijzen voor deze stelling worden nauwelijks aangedragen. Als een van de eersten staat Kees Ribbens uitgebreid stil bij de manier waarop Nederlanders sinds 1945 omgaan met het verleden. Hierbij passeren talloze deelterreinen van de naoorlogse historische cultuur de revue: geschiedenisonderwijs, musea en monumentenzorg, maar ook stamboomonderzoek, amateur-archeologie, heemkundebeoefening en het gepassioneerd verzamelen van oude objecten. Aan de hand van drie nader uitgewerkte thema's (historisch toerisme, herdenkingen en de verbeelding van het verleden op de Nederlandse televisie) schetst Ribbens een gedetailleerd beeld van enkele kenmerkende verschijningsvormen van historische belangstelling bij 'gewone' Nederlanders. Hij laat zien, dat de historische belangstelling niet zozeer is verminderd als wel veranderd qua vorm en inhoud. De alledaagse historische cultuur is veelomva «