Donderdagskind heb ik in één adem uitgelezen. In het begin wordt door de schrijver gesuggereerd dat het verhaal waar gebeurd kan zijn of misschien ook niet. Fictie of echt, het boek laat zo’n rauwe beschrijving zien dat ik niet geloof in fictie.
Het lijkt levensecht beschreven, opgetekend uit de mond van een overlevende.
De geschiedenis van de Joden in Tsjecho-Slowakije was voor mij onbekend terrein.Daardoor juist een nieuwe indruk dat er ook in Tsjecho-Slowakije veel geleden is.
Het verhaal ging door merg en been en nog steeds begrijp ik niet dat dit allemaal kon gebeuren.
De verhaallijn vanuit Marta beschreven is er één van loyaliteit aan de familie Bauer, haar eigen twijfels over het opkomende nazisme en de liefde voor Pepik, een jongetje van zes jaar die uiteindelijk op Kindertransport gaat.
Het boek sleept je mee van begin tot eind, in de beginfase wordt er al verteld dat het verhaal niet goed afloopt en toch heb ik steeds de stille hoop gehouden dat het wel goed zou aflopen.
De eenzaamheid van Pepik en later de eenzaamheid van Lisa (wie dat is vertel ik nog even niet) , zo mooi en des te schrijnender beschreven. Een boek die je niet snel vergeet.
Het boek ligt deze week in de winkels, ik heb het geluk gehad dat ik een drukproef heb gewonnen en mocht lezen. Ik kan dit boek van harte aanraden.