DIT IS ONZE STEM TEGEN ARMOEDE

Gerealiseerd door Jan Razenberg, auteur



ISBN nummer: 978-90-79217-03-08

... » 

DIT IS ONZE STEM TEGEN ARMOEDE

Gerealiseerd door Jan Razenberg, auteur



ISBN nummer: 978-90-79217-03-08

NUR: 740 Mens en Maatschappij

Genaaid verlijmde paperback 392 pag.

€ 22,50 (excl. verzendkosten)

Te bestellen via: www.janrazenberg.nl



Dit boek is enkele maanden voor het begin van de mondiale kredietcrisis in 2008 geschreven door honderden Nederlanders. Het bevat veelal hartverscheurende persoonlijke verhalen over armoede in Nederland. De winst van het boek gaat naar de helaas broodnodige voedselbanken in Nederland.



Previews:

Alie

Ik keek naar de twee gouden ringen die me zo dierbaar waren. Geërfd van mijn tante. Het ging me erg aan het hart, maar ik had mijn besluit genomen. De honger die mijn kinderen en ikzelf hadden, was belangrijker op dat moment. Ik was die ochtend bij de sociale dienst in Leeuwarden geweest en had om een voorschot gevraagd. Het antwoord was: ‘Zolang uw uitkering niet rond is, kunt u ook geen voorschot krijgen. Ik zei: ‘Als de uitkering rond is, hoef ik geen voorschot meer.’ Maar de man was niet voor rede vatbaar. Ik moest aan geld zien te komen. De koelkast was leeg en ik had al dagen pannenkoeken gebakken, dat was het enige, wat meel, maar nu was het ook bijna op. Dus stapte ik de juwelier in en vroeg of hij de ringen wilde kopen. Hij noemde een belachelijk bedragje. Ik wist dat ze meer waard waren, maar ik ging akkoord, graaide het geld uit zijn hand en snelde naar de supermarkt. Toen de kinderen thuiskwamen, kon ik ze een lekkere maaltijd klaar zetten. De jongste van zeven trok de koelkast open en riep: ‘Oh mama, er zit allemaal eten in!’ 's Avonds zat ik alleen op de bank en keek naar mijn handen. Ze leken kaal. Er rolde een traan over mijn wang. Morgen, dacht ik, dan ga ik weer naar de sociale dienst en ga ik niet eerder weg voor ik geld heb. En dat heb ik gedaan, ik ben boos geworden. Weer wilden ze me met een kluitje in het riet sturen. ‘Dan ga ik het nu stelen!’ zei ik. Met deze woorden verliet ik het pand, liep de dichtstbijzijnde winkel in. Ik pakte lukraak en zo opvallend mogelijk boodschappen en liep gewoon langs de kassa. Ik werd natuurlijk aangehouden, maar dat was mijn hele opzet. ‘Haal de politie maar!’ zei ik. Dat gebeurde ook. ‘Ik heb zeven kinderen die moeten eten,’ zei ik tegen de politie ‘en ik krijg geen voorschot. Mijn uitkering is nog niet rond, bel ze maar op’ en dat deden ze ook. ‘Wat had jij gedaan?’ vroeg ik die agent. ‘Precies hetzelfde!’ zei hij. Het had effect. De volgende dag kon ik een voorschot halen.





Preview: Anna

Een paar jaar terug, het was op een mooie dag in de zomer, terwijl ik lekker een appeltje at, zat ik te genieten van de warme zonnestralen. In de verte hoorde ik kinderstemmen die genoten van een zwembadje dat hun moeder voor hun in de tuin had neergezet. Terwijl ik mijmerend aan mijn kindertijd dacht en hoe fijn het toch wel is om een kind te zijn, gooide ik argeloos mijn klokhuis zomaar op straat. Het belandde aan de andere kant in de goot. Mij ineens bewust van wat ik aan het doen was, stond ik op om het klokhuis weer netjes op te pakken. Plots kwam er een klein meisje aan van de overkant. Ik herkende haar als mijn overbuurmeisje die vaak nogal teruggetrokken overkwam. Terwijl ik op weg was naar mijn weggegooide klokhuis, rende ze me voorbij en pakte het klokhuis. Tot mijn verbazing at ze het helemaal op. Stomverbaasd bleef ik staan en vroeg haar heel voorzichtig: ‘Vind je dat niet vies? Iemand anders heeft daar ook aan gegeten en heeft het hier in de vieze goot gegooid, moet je niet opeten hoor meisje dat is heel ongezond.’ Heel lief en zachtjes zei ze: ‘Wij krijgen nooit appels, kan mama niet betalen en de juf zegt dat je veel fruit moet eten omdat daar veel vitamientjes in zitten. Anders word je ziek.’ Wat bekroop mij veel verdriet. Dat kleine meisje. Ik dacht: ‘Ja, voorlichting over eten en vitaminen krijgen ze wel, maar of ze het ook echt binnenkrijgen, wordt dáár bij stilgestaan?





Preview: Caro «