Book
De wegen van Valentina
Twee echtparen zijn gezamenlijk in twee sportwagens op weg naar Portugal om daar de vakantie door te brengen. Op een gegeven moment vertelt Hugo Cooper, succesvol ontwerper en tassenfabrikant, aan zijn vriend Charles Hendrix dat zijn Chinese vrouw Snow wel wat in hem ziet. Reclamefilmer Charles voelt zich niet alleen gevleid maar ziet dit ook als een kans zijn futloze bestaan nieuw leven in te blazen. Charles' vrouw Valentina denkt hier heel anders over. Als ze na een lange autotocht door Frankrijk en Spanje in Costa da Caparica arriveren, komt de vijfde protagonist in beeld, Luis, de eigenaar van de bungalow met zwembad waar zij hun vakantie zullen doorbrengen. Valentina weet Charles op een gegeven moment triomfantelijk te melden dat Snow plotseling gevallen is voor Luis. Is dit waar, of heeft ze het verzonnen omdat het haar goed uitkomt? Ze draaien om elkaar heen en niemand weet meer precies wat hij aan de ander heeft. Eerlijkheid en openheid zijn ver te zoeken. De roman leest soms als een filmscript. De wegen van Valentina is de derde roman van Gerrit Brand. Eerder verschenen van hem Tolvlucht en Een heel nieuw leven. Voor de De wegen van Valentina liet hij zich inspireren door de films van Michelangelo Antonioni. Zoals de Italiaanse meester de film Blow-Up (1966) baseerde op een kort verhaal van Julio Cortázar, Las babas del diablo, ging Gerrit Brand uit van een van de schetsen of ideeën (nuclei) voor films van Antonioni, Un mucchio di bugie (Een hoop leugens). Omslagtekening Antonio Lapone «
Welcome to Boeklezers.nl
Boeklezers.nl is a network for social reading. We help readers discover new books and authors, and bring readers in contact with each other and with writers. Read more ».
De wegen van Valentina
Een prachtige cover, ontworpen door Antonio Lapone, striptekenaar, graphicus en illustrator.
Lapone, in 1970 te Turijn geboren als zoon van een naaister en een Fiat-arbeider, nu woonachtig in Wallonië, België. Sophisticated en sierlijk is zijn stijl, gedrenkt in de sfeer en vormgeving van de jaren vijftig en vroege jaren zestig.
Op de binnenflap staat te lezen dat de auteur zich heeft laten inspireren door de films van Michelangelo Antioni en gaat uit van de een zijn schetsen of ideeën, Un mucchio di bugie (Een hoop leugens).
De titel behoeft geen verdere uitleg.
Hoofdstukken zonder nummers of titel.
Het is een prachtige roman, helemaal geschreven in de tegenwoordige tijd. Je bent er bij aanwezig terwijl je leest, zo lijkt het. Het is geen verhaal dat verteld wordt, maar meer het neerschrijven van gebeurtenissen waarbij de lezer tijdens het lezen zelf ervaart wat de personages beweegt, hoe ze voelen en denken.
Er staat in het hele boek maar één enkele keer een gedachte van een personage beschreven, en dat is dat dit personage niets voelt.
De personages sukkelen maar door in een heel beeldend beschreven omgeving. Je ziet in gedachten waar Hugo, Snow, Charles, Valentina of Luis zijn en hoe ze het ervaren dat ze daar zijn.
Een zin die er voor mij uitsprong:
'Valentina en Charles zijn alleen, dat wil zeggen samen zonder de anderen.'
Dit geeft voor mij aan dat ze wel alleen zijn, maar niet 'fijn alleen'. Hier hier staan twee levens beschreven, naar mijn mening. Hoe ze ten opzichte van elkaar staan op dat moment.
De titel had ook kunnen zijn: 'De wegen van Snow'. Zelf lezen waarom ik dat vind!
Ik heb nog nooit zo'n roman gelezen. Je hebt als lezer zelf veel invloed op hoe je het ervaart, want jijzelf speelt een grote rol. Er zit een heleboel humor in het boek verscholen.
Ik heb enorm kunnen genieten van dit boek en waardeer het met 5/5 sterren.
