Dit is wat ik op facebook schreef nadat ik het laatste verhaal uit de bundel gelezen had:

'Nog enorm aan het nagenieten van 'De vrouwenfluisteraar en 48 andere waargekleurde verhalen' van Theo van Rijn. Het zijn heel beeldend beschreven situaties, geweldig leuk om te lezen. Niet alleen maar om te lachen, maar je kunt lachen in alle vormen: glimlachen, grinniken, schaterlachen, bulderen van het lachen en zo meer.'



Een van de verhalen in de bundel, met als titel 'Zelfmoordenaar', brengt je in een paar regels van een gevoel van spanning, via even grinniken, en een gevoel van opluchting naar een gevoel van medelijden.

Je weet als lezer niet zeker wat wel en wat niet verzonnen is, maar het laat een bepaalde indruk achter over de auteur. Een prettige indruk, mag ik wel zeggen.



Prachtige zinnen, zoals: 'Het is zondagochtend en de voordeurbel laat weten nog intact te zijn. Ik ken dit soort onaangekondigde bezoekjes op de vroege morgen eigenlijk alleen maar van de verkondigers van het ware geloof.

Ik besluit het belletje van de Jehova's, want die zijn het volgens mij, mild te negeren.'



In enkele verhalen laat Theo de werkelijkheid doorschemeren als hij vertelt over een zwerver in een supermarkt. Helaas gaat het zo in deze wereld.



Ik kan nog lang doorgaan, maar alles is gezegd. Mijn voorstel is om de bundel te gaan lezen en vooral blijven lachen.



Ik waardeer deze bundel met 5/5 vette sterren.

De cover is zo stijlvol en grappig. Een luisterend oor en een verteller met een nonchalante ontspannen houding. Een ontwerp van Jakko Achterberg. De titel prikkelt natuurlijk helemaal, een vrouwenfluisteraar spreekt tot de verbeelding, wat heeft die te fluisteren? De term waargekleurd laat al doorschemeren dat we hetgeen geschreven is met een tikkeltje zout moeten nemen.
Dit is een boek dat qua omvang niet zo lijvig is maar de inhoud des te meer. Een boek waarvan ik, als ik er behoefte aan had, een paar ging lezen. Ik vind dit geen ik-lees-het-in-één-ruk-uit-boek. De 49 verhalen schillen qua lengte en soms dacht ik weleens als ik de bladspiegel zag, oei, dit is wel een erg kort verhaal. Maar als ik het dan las merkte ik dat hoe kort het ook was er een heel sterk gevoel in zat.
Theo komt voor de dag met een staaltje intelligente humor, en laat dat nu nét de soort zijn die ik kan waarderen. In de verhalen is duidelijk dat hij een enorme scherpe observatie heeft. Het is alsof je als lezer deel uitmaakt van de situatie. Hij analyseert dagelijkse gebeurtenissen vaak op een kritische maar humoristische manier en weet dan de zaken te relativeren. Hij creëert een manier van omdenken voor de lezer.
Er zitten ook knappe voorbeelden tussen van taal- en situatiehumor. Verhalen waarbij je pas helemaal op het eind door hebt hoe het zit en dan hartelijk kan om lachen.
Het zijn verhalen die je op het puntje van je tong legt en daarna je hele mond laat verkennen om ze dan met een goed gevoel door te slikken. Ze zijn gevat soms confronterend, nooit vulgair maar wel soms ongezouten met af en toe een droefgeestige ondertoon, ontroerend en humoristisch. Ja mijn mimiek heeft gewerkt en mijn gezichtsspieren werden getraind tijdens het lezen. Dat houdt een mens jeugdig naar het schijnt. Feit is dat ik ze allemaal heb doorgeslikt met veel plezier en ik heb ze prima verteerd.
Een boek voor de Bourgondiërs onder de lezers, de fijnproevers in boekenland.