Risia komt in "De vrouwen van Tijucopapo" in opstand tegen de armoede en de hardheid van het leven in megapool Sao Paulo. Ze zit vol woede en haat jegens haar familie, haar omgeving maar ook jegens zichzelf. Ze besluit naar Tijucopapo te lopen, waar haar moeder is geboren om zichzelf te vinden.
Het is heel lastig om dit boek te typeren, de schrijfstijl hangt ergens tussen poezie, testimonio en automatisch schrijven. Er is dan ook sprake van veel herhaling, beschrijvingen van dromen en veel gevoelens. Er worden veel zaken gesuggereerd die niet uitgesproken worden. Al met al een bijzonder boek. Voor mij had er wel iets meer informatie over Brazilie en over het leven van Risia in kunnen staan en had het verhaal iets helderder kunnen zijn. Toch blijft het boek interessant om te lezen en de lezer voelt zich heel verbonden met de hoofdpersoon. Als het eenmaal afgelopen is wil je eigenlijk meer lezen.