Colette Braeckman volgt al drie decennia CentraalAfrika voor de krant Le Soir en verwierf zo diepe kennis van Congo en zijn verhouding tot Belgi. In haar boek <... » 

Colette Braeckman volgt al drie decennia CentraalAfrika voor de krant Le Soir en verwierf zo diepe kennis van Congo en zijn verhouding tot Belgi. In haar boek De tweede onafhankelijkheid van Congo schetst Braeckman vooral de politieke geschiedenis van de voorbije 20 jaar. Wat me evenwel sterk bijblijft is haar beschrijving van hoe de internationale standing die Belgi na 1945 verwierf ten dele te danken is aan Congolese rijkdommen uranium waarmee supermacht VS zijn atoombommen maakte en goud waarmee de kas van het Internationaal Muntfonds werd gespijsd. In haar boek besteedt Braeckman veel aandacht aan de geschiedenis van de familie Kabila. Een familie van nationalisten die nooit op Mobutursquos avances ingingen en slechts laat bogen voor zijn geweld tot eind de jaren zeventig wisten ze in OostCongo een Rode Zone overeind te houden. Daarna vluchtten ze naar Tanzania. Om te kunnen overleven moest Joseph Kabila school lopen onder valse namen om niet te worden afgemaakt door de Congolese inlichtingendiensten. Braeckman die Kabila meermaals interviewde en bijzonder veel Congolezen goed kent schetst een beeld dat de man begrijpelijker maakt en dat ingaat tegen de zeer negatieve kijk van Karel De Gucht. Braeckman ontkent niet dat er nog reuzengrote problemen zijn maar wijst tevens op de verwezenlijkingenhellip en op de blunders van De Gucht. CONGO50 «