Dit had een mooi verhaal kunnen zijn als er niet zoveel “oninteressante” stukken tekst in hadden gezeten. De verhaallijn is prima, een 7-jarig meisje dat samen met twee ouderen op zoek gaat naar haar moeder, die haar verlaten heeft. Onderweg gebeurt er weinig vind ik, het merendeel gaat over de drie hoofdpersonen en hun verleden.

Op de voorkant staat: “Hartveroverende road trip“, nou dit boek heeft mijn hart niet geraakt, er is geen één moment geweest dat ik emotioneel ben geweest. De omslag is wel goed gekozen, dit geeft precies weer waar het boek over gaat. Het meisje is Millie en de tekst “Hier mam” zijn de briefjes die zij overal achterlaat voor haar moeder.

Millie (Millicent) is 7 jaar, haar vader overleden, wanneer haar moeder haar in een winkelcentrum achterlaat, ze moet van haar wachten bij een rek met Reuzen Dames Ondergoed. In dit zelfde warenhuis woont Karl de Typist al bijna drie weken, hij had een bestaan weten op te bouwen en niemand scheen hem te zoeken. Karl 87 jaar, weduwe, is weggelopen uit een verzorgingshuis.

“En toen kwam Millie Alleen”.

Millie weet door medewerking van Karl uit het winkelcentrum te vluchten voordat de kinderbescherming haar te pakken krijgt. Ze vlucht naar haar huis en ontmoet zo haar overbuurvrouw Agatha Pantha 82 jaar oud, weduwe. Millie vraagt: “Wat betekent vondeling? Woorden lijken zwaarder te wegen. Achtergelaten, antwoordt Agatha”.

Door omstandigheden beginnen deze drie, samen met de paspop Manny, een road trip om de moeder van Millie te zoeken die in Melbourne verblijft.

Een apart verhaal, soms langdradig dan weer hilarisch. Er is één zin die me is bijgebleven, Wanneer Millie weer afscheid van iemand moet nemen, dan overdenkt ze mijn vader is dood en mijn moeder misschien ook wel. Ze blijft naar de achtergebleven persoon kijken totdat ze haar niet meer ziet en dat doet pijn, diep vanbinnen.

“Alle volwassenen die ik ken nemen steeds maar stukjes uit mijn binnenste mee en geven ze nooit meer terug”.